Vanmorgen komt Pieter mij traditiegetrouw thuis ophalen om te gaan mountainbiken met Bello. Hoe lang is het al weer geleden dat we samen gefietst hebben, 4 of 5 weken misschien, we weten het niet meer. En dat is allemaal het gevolg van Schier en sneeuw. Het belooft een mooie dag te worden, de temperaturen zijn aangenaam en er is weinig wind. Een grote opkomst bij de Spar ligt dus in de lijn der verwachting. Niemand. Hoewel, ineens verschijnt Rocus ten tonele. We vertrekken met z’n drieën na besloten te hebben naar het chauffeurscafé te gaan. Pieter weet de weg. Boven op de Elsberg rijdt ons een groep gele fietsers tegemoet en achteraan hangt Arne. Een lekke band had hem verhinderd op tijd bij de start te zijn. De koffiestop wordt gewijzigd in Terlet, Arne weet zeker dat de uitspanning daar al voor half elf geopend is. En dat blijkt te kloppen. De appeltaart wordt warm gemaakt, 2 met en 2 zonder “slagroom” en een vijf bij het dobbelen blijkt hoog genoeg te zijn om het verslag te mogen schrijven. Er wordt een beetje heen en weer gepraat over Schier, Ronda en de GBBT 2017. Als we weer vertrekken is de zon inmiddels te voorschijn gekomen. De remmen van de fiets van Rocus piepen plotsklaps niet meer en Pieter merkt dat hij de afgelopen weken weinig gefietst heeft. Eigenlijk zijn we veel te snel weer terug. Eindelijk hebben we weer eens samen een mooie tocht gefietst.
