De Cube piept en kraakt in de rit naar de Spar aan alle kanten, is toch wel wennen zo’n nieuwe fiets. In Dieren is het overzichtelijk. Hoewel het mooi weer is, zal de regen van de afgelopen nacht de meesten afgeschrikt hebben. Wiebe, Ferry en Willem zijn present. Deze laatste zet direct de toon door te melden dat de rest 33,3% kans heeft om het verslag te mogen schrijven. Na de keuze Mendel werpt Willem zich gelukkig op als Leader. Wij volgen Willem uiteraard graag, ook als hij kiest voor het officiële MTB-pad, waarvoor gisteren nog een mooie rode sticker ad 12 euro is aangeschaft. Ferry heeft direct achter de Jutberg al zijn bedenkingen en zwaait af.
Met zijn drieën wordt het min of meer vaste rondje vervolgd. Voor mij geen straf omdat ik dit najaar nog niet op dit pad ben geweest. Langs het witte boerderijtje van Van Ark rijden we richting A50. Onnodig om te melden dat de belangrijkste klus het omzeilen van de, soms metersdiepe, plassen is. (Of was het brede? Of was het beide?) Bij de A50 wil Wiebe graag nog even naar het Delerwoud en duiken we daarna het Varenna-gebied in. Via dezelfde slinger als vorige week, pakken we nog wat single tracks en bultjes en komen we uiteindelijk gelijk met Bert en zijn Twellose kornuiten aan. Binnen zitten vier Escargots zodat de MTB-ers de tent overnemen. Dit tot ongenoegen van vier Brabanders die boos weg stiefelen vanwege gebrek aan aandacht van het personeel. Bert zit nog niet of hij krijgt een cappuccino voorgeschoteld! Een verse Telegraaf is bereid mijn stoel te willen bedekken zodat ik kan stellen de boel redelijk netjes achter te hebben gelaten. Nadeel, de krant was niet meer leesbaar. Kort is nog even gesproken over de relatie van onze officiële wielervereniging en Mendel, maar dat moet nog even worden uitgezocht.
Wegens drukke werkzaamheden, besluiten we eensgezind redelijk direct naar huis te rijden. Het tracé blijft nat, maar wordt nog nauwelijks bemerkt. De modder zit toch overal, bij mij, dus dat slalommen kan verder achterwege blijven. Bij Loenen pakken we de route langs het oude boszwembad. Daar wordt van Willem nog een actiefoto voor op de Bello-app gemaakt. Gelukkig is alles heel gebleven. Dat kan niet gezegd worden van de verbindingsplank waarover zo vaak gewiebeld is. Deze is gespleten zodat nu door een diep geul moet worden gebaggerd, met de fiets op de rug. Na een kleine 40 km laten Wiebe en Willem mij in Eerbeek gaan, op weg naar de waterslang en internet; eens kijken hoe ik schijfremmen moet behandelen. Dat piepen hoort toch niet?
