Libeek, een buurtschap bij Sint Geertruid, direct aan de grens met België, was zaterdag en zondag het domein van racefietsers en mountainbikers. Op zaterdag zo ‘n 5.000 en ook op zondag hetzelfde aantal. Daaronder de aanwezigheid van 1 Bello, schrijver dezes, die met zijn echtgenote voor het winkel- wandel- en culinaire deel van een driedaagse verblijf naar Zuid-Limburg was afgereisd.
Maar liefst 3 raceroutes ( 90,120 en 160 km ) en eveneens 3 mountainbikeroutes ( 35, 50 en 70 km. ) zetten de Libeekse parcoursbouwers op zowel zaterdag als zondag uit. En dat voor een tientje per route.
Een mooi weekendje uit begint voor Pia op zaterdag op het voor haar onmogelijke tijdstip van 6.15 uur in de morgen als de wekker afloopt. Want ja, manlief moet de 120 km. fietsen. Deze keer ook weer nagenoeg geheel in België verreden waar ze hele akelige klimmetjes hebben die al met al zo ‘n 2.000 hoogtemeters opleverden. Met de GBBT als voorbeeld moet daar natuurlijk op gegeten en gedronken worden. Een leuk restaurant in Wittem, onder de rook van de Eijserbosweg om in de sfeer te blijven, dient daartoe al vele jaren als onze pleisterplaats.
De vraag van Pia is dan altijd: en morgen? Want die vreest het vroege tijdstip. Een uurtje later weliswaar maar toch. Om goed 9.00 uur stap ik voor de eerste keer dit seizoen op de mountainbike. Het voelt alsof het gisteren was dat ik er voor het laatst op fietste. En beste Bello ‘s, mountainbiken In Zuid Limburg is wel even wat anders dan in de Veluwse bossen. Ferry zal het weten.
Zulke steile klimmen als daar kennen we hier niet. Op het kleinste verzet is het zwoegen geblazen om boven te komen. Je moet vooral niet in de geulen geraken want dan ben je gezien. De ondergrond bestaat hoofdzakelijk uit keien en grind. Dat maakt de afdalingen spectaculair maar ook niet ongevaarlijk. En met een meute voor je en achter je heb je weinig tijd en kans om op je gemakkie te gaan. Bijkomend verschijnsel is dat je om de haverklap fietsers met lekke banden langs de kant ziet staan. De 50 km. die ik reed bleek uiteindelijk uit te komen op 60 km. met zo rond de 1.000 hm.
Ik zie en ervaar het als een kleine GBBT in aanwezigheid van mijn echtgenote. Lang geleden gingen de echtgenote ’s ook wel eens mee. Misschien is het een reden voor Frank ( hij reed de allereerste MH2D ) het als agendapunt op te voeren voor volgend jaar. Daar zullen onze wederhelften van opkijken!
Alle keren dat ik de MH2D gefietst heb was het weer mij welgezind. Ook dit jaar, hoewel het er in het begin van vorige week niet naar uitzag. Verwijzend naar de eerdere verslagen kan worden geconcludeerd dat Bello afgelopen weekend in het Oosten, in het Westen en in het Zuiden van zich heeft doen spreken.
Maar liefst 3 raceroutes ( 90,120 en 160 km ) en eveneens 3 mountainbikeroutes ( 35, 50 en 70 km. ) zetten de Libeekse parcoursbouwers op zowel zaterdag als zondag uit. En dat voor een tientje per route.
Een mooi weekendje uit begint voor Pia op zaterdag op het voor haar onmogelijke tijdstip van 6.15 uur in de morgen als de wekker afloopt. Want ja, manlief moet de 120 km. fietsen. Deze keer ook weer nagenoeg geheel in België verreden waar ze hele akelige klimmetjes hebben die al met al zo ‘n 2.000 hoogtemeters opleverden. Met de GBBT als voorbeeld moet daar natuurlijk op gegeten en gedronken worden. Een leuk restaurant in Wittem, onder de rook van de Eijserbosweg om in de sfeer te blijven, dient daartoe al vele jaren als onze pleisterplaats.
De vraag van Pia is dan altijd: en morgen? Want die vreest het vroege tijdstip. Een uurtje later weliswaar maar toch. Om goed 9.00 uur stap ik voor de eerste keer dit seizoen op de mountainbike. Het voelt alsof het gisteren was dat ik er voor het laatst op fietste. En beste Bello ‘s, mountainbiken In Zuid Limburg is wel even wat anders dan in de Veluwse bossen. Ferry zal het weten.
Zulke steile klimmen als daar kennen we hier niet. Op het kleinste verzet is het zwoegen geblazen om boven te komen. Je moet vooral niet in de geulen geraken want dan ben je gezien. De ondergrond bestaat hoofdzakelijk uit keien en grind. Dat maakt de afdalingen spectaculair maar ook niet ongevaarlijk. En met een meute voor je en achter je heb je weinig tijd en kans om op je gemakkie te gaan. Bijkomend verschijnsel is dat je om de haverklap fietsers met lekke banden langs de kant ziet staan. De 50 km. die ik reed bleek uiteindelijk uit te komen op 60 km. met zo rond de 1.000 hm.
Ik zie en ervaar het als een kleine GBBT in aanwezigheid van mijn echtgenote. Lang geleden gingen de echtgenote ’s ook wel eens mee. Misschien is het een reden voor Frank ( hij reed de allereerste MH2D ) het als agendapunt op te voeren voor volgend jaar. Daar zullen onze wederhelften van opkijken!
Alle keren dat ik de MH2D gefietst heb was het weer mij welgezind. Ook dit jaar, hoewel het er in het begin van vorige week niet naar uitzag. Verwijzend naar de eerdere verslagen kan worden geconcludeerd dat Bello afgelopen weekend in het Oosten, in het Westen en in het Zuiden van zich heeft doen spreken.