De auto rijdt richting De Hoven (Zutphen) en na een flauwe bocht zien we in de verte een zwarte trein aan denderen. Het zal toch niet? Om 9.00 uur toch maar de schuldgevoelens afgeschud, geen Bello vandaag. En nu komen ze ons vlak voor 12.00 uur tegemoet rijden. De formatie ziet er prachtig uit, het zwart en de snelheid overheersen, als TI-Raleigh in hun beste dagen. Ik zie zowaar Roel in de groep zitten. Twee zwaaiende armen zie ik in de achteruitkijkspiegel.
Het kan niet alle dagen feest zijn. Gisteren hebben Ton en ik een tocht gereden met de fietsclub van DNB. Uiteindelijk 110 kilometer weggetrapt met een gemiddelde van 28 km.
Verzamelpunt was station Weesp, waarna de tocht werd verreden aan de hand van de fietsknooppunten (ik heb geen Garmin maar miste hem wel). Via Abcoude, Ouderkerk (we nemen 1,5 keer de Rondehoep – een begrip voor Westerlingen), Amstelhoek en Wilnis pauzeren we na een kleine 70 km in het enige open etablissement in Kockengen, een snackbar. Ze hebben zowaar appeltaart (de laatste 6 stuks gaan op). Deze snackbar blijkt ook de pauzeplek te zijn van een oldtimer brommer- en motorrit. Tientallen Zundapps en Kreidlers Florett (die had ik dus) konden we bewonderen. Bij ons vertrek kwamen twee antieke wegenwachten aanrijden op hun motoren met zijspan.
De terugweg verliep via Haarzuilens en Vleuten naar de andere kant van A2 en het Amsterdam-Rijn-kanaal waar de Vecht wachtte. Daar betaalde Oostenrijk zich eindelijk uit, Bello deed het kopwerk en eindigde de tocht toch nog op een redelijk tijdstip. In het fraaie centrum van Weesp, op een terras aan de Vecht en een groot Fort in de rug, werd met een witbiertje nagepraat.
Het kan niet alle dagen feest zijn. Gisteren hebben Ton en ik een tocht gereden met de fietsclub van DNB. Uiteindelijk 110 kilometer weggetrapt met een gemiddelde van 28 km.
Verzamelpunt was station Weesp, waarna de tocht werd verreden aan de hand van de fietsknooppunten (ik heb geen Garmin maar miste hem wel). Via Abcoude, Ouderkerk (we nemen 1,5 keer de Rondehoep – een begrip voor Westerlingen), Amstelhoek en Wilnis pauzeren we na een kleine 70 km in het enige open etablissement in Kockengen, een snackbar. Ze hebben zowaar appeltaart (de laatste 6 stuks gaan op). Deze snackbar blijkt ook de pauzeplek te zijn van een oldtimer brommer- en motorrit. Tientallen Zundapps en Kreidlers Florett (die had ik dus) konden we bewonderen. Bij ons vertrek kwamen twee antieke wegenwachten aanrijden op hun motoren met zijspan.
De terugweg verliep via Haarzuilens en Vleuten naar de andere kant van A2 en het Amsterdam-Rijn-kanaal waar de Vecht wachtte. Daar betaalde Oostenrijk zich eindelijk uit, Bello deed het kopwerk en eindigde de tocht toch nog op een redelijk tijdstip. In het fraaie centrum van Weesp, op een terras aan de Vecht en een groot Fort in de rug, werd met een witbiertje nagepraat.