De laatste tocht in het bos van dit seizoen. Die wil ik niet overslaan. Wachtend bij de Spar pak ik mijn telefoon en zie dat het 9.00 uur is. Ook zie ik de afmelding van Coen (teveel sneeuw) en hoor de claxon van Pieter die zich per auto afmeldt. Dat wordt dus alleen afscheid nemen van het winterseizoen, wel in stijl want het sneeuwt inderdaad nog steeds flink. Een trainingsrondje Posbank (of loop ik dan te hard van stapel?) of richting Zutphen om bij (o)ma koffie te gaan drinken. Ik besluit tot het laatste; via de verharde weg een aantal veilige kilometers en een beetje goede sier maken.
Het is noord-noord-oosten wind, precies de richting van Zutphen. Tussen de bomen bij Spankeren en Leuvenheim is er nog niet veel van te merken, op weg naar de nieuwe brug in Zutphen staan geen bomen en komt de wind ongehinderd over kilometers afstand aan denderen. En dat in een volstrekt witte wereld. De snelheid zakt terug naar 15 km, de hartslag verdubbelt, eindelijk wintersport! Ook op de brug is het goed winters toeven. Over het fietspad langs de loodgrijze IJssel, rijd ik Zutphen binnen. Het ’s-Gravenhof en de Walburgskerk zien er prachtig wit en verlaten uit.
Oma zit zelf al aan de koffie, dus die hoeft niet wakker te worden gebeld. Na een tweede kop, een chocoladepaaseitje en de nodige informatie over de rest van de familie, rijd ik via de oude brug Zutphen weer uit. Het sneeuwen is ondertussen al die tijd doorgegaan en geen strooiwagen gezien. Met de storm in de rug lukt het niet om rustig aan te doen, dus vlieg ik via Tonden en Voorstonden en achter Hall langs weer naar Eerbeek. Tot mijn verbazing sta ik nog voor half twaalf weer voor het keukenraam, waar de appelvlaai al klaar staat. Met maar 35 kilometer op de teller, besluit ik een kleiner stukje te nemen.
Het is noord-noord-oosten wind, precies de richting van Zutphen. Tussen de bomen bij Spankeren en Leuvenheim is er nog niet veel van te merken, op weg naar de nieuwe brug in Zutphen staan geen bomen en komt de wind ongehinderd over kilometers afstand aan denderen. En dat in een volstrekt witte wereld. De snelheid zakt terug naar 15 km, de hartslag verdubbelt, eindelijk wintersport! Ook op de brug is het goed winters toeven. Over het fietspad langs de loodgrijze IJssel, rijd ik Zutphen binnen. Het ’s-Gravenhof en de Walburgskerk zien er prachtig wit en verlaten uit.
Oma zit zelf al aan de koffie, dus die hoeft niet wakker te worden gebeld. Na een tweede kop, een chocoladepaaseitje en de nodige informatie over de rest van de familie, rijd ik via de oude brug Zutphen weer uit. Het sneeuwen is ondertussen al die tijd doorgegaan en geen strooiwagen gezien. Met de storm in de rug lukt het niet om rustig aan te doen, dus vlieg ik via Tonden en Voorstonden en achter Hall langs weer naar Eerbeek. Tot mijn verbazing sta ik nog voor half twaalf weer voor het keukenraam, waar de appelvlaai al klaar staat. Met maar 35 kilometer op de teller, besluit ik een kleiner stukje te nemen.