Zondagochtend 06.00 uur: de wekker gaat, het is niet mistig en dus is er geen ontkomen aan: ontbijten, douchen, in de fietskleren en op weg naar de eerste stop, de carpoolplaats bij De Meern waar Fred al staat te wachten. Gezamenlijk op ons gemak naar de Spar want we hadden beiden op wat meer vertraging onderweg gerekend, maar over vrijwel lege wegen bereikten we als eersten de Spar om ca. 8.45. Het verbaasde ons niet dat er nog niemand was; het verbaasde ons wel dat om 9.00 slechts vijf Oost-Bello’s waren gearriveerd en dat enkele minuten wachten daar geen verandering in bracht. Laat gelijk gezegd zijn dat degenen die geen geldig excuus hadden om niet aanwezig te zijn een werkelijk prachtige fietsdag hebben gemist. Het was dan wel voor de eerste keer lange-broeken-weer, maar met een heerlijk zonnetje en vrijwel zonder wind was het wel heel lekker fietsen door, dat moet ook gezegd, een prachtige en rustige omgeving.
Om enkele minuten over negen vertrokken we (Coen, Ferry, Fred, Maarten, Rocus, Wiebe en Harry) in noordelijke richting langs het Apeldoorns kanaal, langs Rhiederen naar Klein Amsterdam via de Woudweg over het viaduct over de A50 naar Beekbergen en vervolgens over de Berg en Dalweg naar Hoenderloo. Omdat ik uit eerdere verslagen op de hoogte was van de tweestrijd tussen Coen en Maarten om de bergprijs, verwonderde ik me er over dat er op het viaduct niet werd gesprint, maar op weg naar Hoenderloo werd dat ruimschoots goedgemaakt: op het vals plat naar Hoenderloo bleef de snelheid boven de 30km/u, alleen bleek er nergens een streep te staan, zelfs geen denkbeeldige streep, zodat ik hier geen winnaar kan aanwijzen. In het dorp even wachten om gezamenlijk naar de koffie te rijden “in het weggetje rechts”; voor iedere Oost-Bello (nou ja bijna iedere Oost-Bello) gesneden koek, maar voor de westerlingen abracadabra. Bij het koffietentje bleek dat wij (op één na, maar ik zal de naam om privacy redenen niet noemen) hard genoeg gefietst hadden om in aanmerking te komen voor een plastic zak op onze stoel. De koffie en taart was acceptabel en de bediening vroeg zich af waarom het kleinste mannetje de grootste koffie moest.
Via een zelfs voor mij meer bekende route via/langs Hoog Baarlo, Deelen, Rozendaal, Posbank, De Steeg en Ellecom retour naar Dieren. Onderweg waren er verscheidene klimmetjes waar Coen en Maarten hun onderlinge krachten konden meten en dat ook inderdaad deden; voor zover ik heb kunnen waarnemen was de score 1* Coen, 2* Maarten als eerste over de denkbeeldige lijn, maar of dit het volledige beeld is, is voor mij onduidelijk.
De ronkende gemiddeldes van vorige verslagen werden niet gehaald, maar voor de volledigheid toch even de statistieken: afstand: 80km, gemiddelde 30.6km/u, hoogtemeters (volgens de altijd optimistische Garmin): 363m.
Eenmaal terug bij de Spar bleek dat de westerlingen ook zonder douchen welkom waren voor een kop koffie bij Pia, een aanbod waar we graag gebruik van maakten. Voor degenen die denken dat een kop koffie bij Pia een kop koffie is even een verduidelijking: een kop koffie bij Pia is een kop koffie, koek, soep, brood, fruit etc. Met andere woorden, zonder gevaar voor hongerklop konden we de terugreis naar Haarlem/Leiden beginnen, ons onderweg verbazend over het verschil in verkeersdrukte tussen 8 uur ’s morgens en 2 uur ’s middags.