Zaterdagavond rond kwart over negen kwamen zowel Rocus en Roel als Maarten en Ferry aan bij hotel "Schaepkens van St.Vith".
Dankzij een strakke regie van Rocus was alles prima georganiseerd.
Na een paar biertjes en glazen rose gingen we rond 23 uur naar de slaapkamers , want we hadden besloten op tijd(maar niet te vroeg) te vertrekken.
Om kwart over zeven aan het ontbijt, waar we volgens Ferry zoveel mogelijk koolhydraten moesten sparen(stouwen!?).
Het was droog, maar de voorspellingen waren, dat we heel grote kans op regen hadden.
Buiten ons hotel stonden de vlaggen strak van de wind!
De Garmin van Ferry zette ons om kwart over acht direct op het parcours van Valkenburg-Banneux-Valkenburg.
Vrijwel direct ging het omhoog naar Sibbe.
Terwijl Ferry en Maarten al pratend omhoog snelden volgde ik met een zorgelijke blik op mijn hartslagmeter,die al snel boven de 160 kwam. Ik kon volgen maar dat beloofde niet veel goeds voor deze dag. Vandaag zou ik voor het eerst boven de 100 km komen!
En volgens Ferry waren er wel 2000 hoogtemeters te verstouwen: nou ja maar zien waar het schip strand.
Over allerlei prachtige kleine weggetjes,waar buiten ons vrijwel niemand reed, spoeden wij ons door het Limburgse land.
Ieder van ons meldde zich spontaan op de kop om zijn werk te doen.
Af en toe herkende ik de route(KBK korte route!), die ik eenmaal eerder met een vriend had gereden.
Zo was daar de mooie steiele klim achterlangs het kerkje over de kasseien.
En even verder zag ik de lange klim komen, waarop ik de vorige keer een heel dikke man naar boven had zien zwoegen en puffend zien afstappen. Toen ik hem passeerde hoorde ik zijn vriend zeggen:"Nee echt Bert het ligt niet aan je fiets!"
Ondertusen waren we dus al in Belgie gekomen, begrijpen jullie wel.
Rond 11 uur reden we de grote parkeerplaats in Banneux op om bij een oude dame koffie te gaan drinken met abrikozenvlaai.
Er waren grote kommen koffie en de vlaai werd gewoon in vieren gedeeld.
Niemand van ons had enige moeite om zijn stuk vlaai te verorberen.
Tot dan toe hadden we veel buien langs zien trekken maar geen regen over ons heen gekregen.
In het "heilige Banneux"ging het plots terwijl we binnen zaten enorm regenen: echte lacrimae Christi.
Toen we vertrokken zag het er weer goed uit maar enige km’s buiten Banneux begon het weer te regenen.
Maarten stelde voor een regenjack aan te trekken. Wat we dan ook alle 4 deden.
Vrijwel direct daarna hield het op met regenen, maar we durfden niet goed onze jacks uit te trekken. Zo dreigend bleven de buien in onze buurt actief. Ja in onze buurt, want afgezien van die paar minuten regen hebben we alleen regen gezien maar niet over ons heen gekregen.
Na de pauze bleef het maar op en af gaan en draaien en keren.
Maar een ding was aanmerkelijk verbeterd!
We hadden nu de wind in ieder geval niet meer tegen en vaak zelfs mee.
En zo kwamen we langs Val Dieu, wat we bijna allemaal kennen na het geweldige weekeinde ter gelegenheid van Maartens verjaardag.
Hier bereikte we voor het eerst dit seizoen de grens van 100 km.
En toen we daarna weer scherp naar links draaide ging de weg ook weer steil en langdurig omhoog.
Dit was zo heftig, dat Maarten even sterren zag en niet verder kon.
Een korte rust perioden met allerlei repen en koeken brachten weer allerlei oerkrachte in hem naar boven.
Ik heb daarna niet meer gemerkt dat hij moeite met de km’s en de hoogtemeters had.
Het tempo bleef behoorlijk en achteraf bekende iedereen, dat hij wel ‘in gesprek was geweest met zijn benen".
Ferry heeft ons streng aan de officiele route gehouden, zodat we door Klimmen kwamen, waar velen aan het finishen waren na de tocht Klimmen-Monschau-Klimmen. Later hoorden wij van deelnemers in ons hotel, dat de tocht minder mooi was dan KBK en dat ze veel regen en zelfs hagel hadde gehad! Over geluk gesproken.
En toen was daar weer Valkenburg na 141 km en hotel "Schaepkens van St.Vith" met een heerlijk glas tapbier en een warme douche.
We waren alle vier heel tevreden, dat het erop zat! we hebben een fantastisch mooie route gereden en enorm geboft met het weer.
Ferry heeft ons met zijn Garmin perfect door Limburg en Belgie geleid: we zijn niet eenmaal fout gereden; mijn complimenten!
Dit is echt een aanrader voor volgend jaar en voor alle thuisblijvers.
De terugweg verliep zonder problemen: de tunnels waren open. Rond 7 uur waren we weer thuis met het gevoel een heel weekeinde weg geweest te zijn.
Dankzij een strakke regie van Rocus was alles prima georganiseerd.
Na een paar biertjes en glazen rose gingen we rond 23 uur naar de slaapkamers , want we hadden besloten op tijd(maar niet te vroeg) te vertrekken.
Om kwart over zeven aan het ontbijt, waar we volgens Ferry zoveel mogelijk koolhydraten moesten sparen(stouwen!?).
Het was droog, maar de voorspellingen waren, dat we heel grote kans op regen hadden.
Buiten ons hotel stonden de vlaggen strak van de wind!
De Garmin van Ferry zette ons om kwart over acht direct op het parcours van Valkenburg-Banneux-Valkenburg.
Vrijwel direct ging het omhoog naar Sibbe.
Terwijl Ferry en Maarten al pratend omhoog snelden volgde ik met een zorgelijke blik op mijn hartslagmeter,die al snel boven de 160 kwam. Ik kon volgen maar dat beloofde niet veel goeds voor deze dag. Vandaag zou ik voor het eerst boven de 100 km komen!
En volgens Ferry waren er wel 2000 hoogtemeters te verstouwen: nou ja maar zien waar het schip strand.
Over allerlei prachtige kleine weggetjes,waar buiten ons vrijwel niemand reed, spoeden wij ons door het Limburgse land.
Ieder van ons meldde zich spontaan op de kop om zijn werk te doen.
Af en toe herkende ik de route(KBK korte route!), die ik eenmaal eerder met een vriend had gereden.
Zo was daar de mooie steiele klim achterlangs het kerkje over de kasseien.
En even verder zag ik de lange klim komen, waarop ik de vorige keer een heel dikke man naar boven had zien zwoegen en puffend zien afstappen. Toen ik hem passeerde hoorde ik zijn vriend zeggen:"Nee echt Bert het ligt niet aan je fiets!"
Ondertusen waren we dus al in Belgie gekomen, begrijpen jullie wel.
Rond 11 uur reden we de grote parkeerplaats in Banneux op om bij een oude dame koffie te gaan drinken met abrikozenvlaai.
Er waren grote kommen koffie en de vlaai werd gewoon in vieren gedeeld.
Niemand van ons had enige moeite om zijn stuk vlaai te verorberen.
Tot dan toe hadden we veel buien langs zien trekken maar geen regen over ons heen gekregen.
In het "heilige Banneux"ging het plots terwijl we binnen zaten enorm regenen: echte lacrimae Christi.
Toen we vertrokken zag het er weer goed uit maar enige km’s buiten Banneux begon het weer te regenen.
Maarten stelde voor een regenjack aan te trekken. Wat we dan ook alle 4 deden.
Vrijwel direct daarna hield het op met regenen, maar we durfden niet goed onze jacks uit te trekken. Zo dreigend bleven de buien in onze buurt actief. Ja in onze buurt, want afgezien van die paar minuten regen hebben we alleen regen gezien maar niet over ons heen gekregen.
Na de pauze bleef het maar op en af gaan en draaien en keren.
Maar een ding was aanmerkelijk verbeterd!
We hadden nu de wind in ieder geval niet meer tegen en vaak zelfs mee.
En zo kwamen we langs Val Dieu, wat we bijna allemaal kennen na het geweldige weekeinde ter gelegenheid van Maartens verjaardag.
Hier bereikte we voor het eerst dit seizoen de grens van 100 km.
En toen we daarna weer scherp naar links draaide ging de weg ook weer steil en langdurig omhoog.
Dit was zo heftig, dat Maarten even sterren zag en niet verder kon.
Een korte rust perioden met allerlei repen en koeken brachten weer allerlei oerkrachte in hem naar boven.
Ik heb daarna niet meer gemerkt dat hij moeite met de km’s en de hoogtemeters had.
Het tempo bleef behoorlijk en achteraf bekende iedereen, dat hij wel ‘in gesprek was geweest met zijn benen".
Ferry heeft ons streng aan de officiele route gehouden, zodat we door Klimmen kwamen, waar velen aan het finishen waren na de tocht Klimmen-Monschau-Klimmen. Later hoorden wij van deelnemers in ons hotel, dat de tocht minder mooi was dan KBK en dat ze veel regen en zelfs hagel hadde gehad! Over geluk gesproken.
En toen was daar weer Valkenburg na 141 km en hotel "Schaepkens van St.Vith" met een heerlijk glas tapbier en een warme douche.
We waren alle vier heel tevreden, dat het erop zat! we hebben een fantastisch mooie route gereden en enorm geboft met het weer.
Ferry heeft ons met zijn Garmin perfect door Limburg en Belgie geleid: we zijn niet eenmaal fout gereden; mijn complimenten!
Dit is echt een aanrader voor volgend jaar en voor alle thuisblijvers.
De terugweg verliep zonder problemen: de tunnels waren open. Rond 7 uur waren we weer thuis met het gevoel een heel weekeinde weg geweest te zijn.