Vrijdag 9 augustus om rond 19.30 uur rijdt Pieter met zijn auto voor aan de v.d. Waalslaan waar de Bello ’s Rocus en Wiebe al klaar zitten. Na wat gehannes met fietsen en bagage op naar Maarten die als 4e Bello de rij moet gaan sluiten. Daar aangekomen wacht de koffie en komt Wiebe tot de ontdekking dat hij zijn startbewijs is vergeten. Na een telefoontje naar huis komen Pia en Liesbeth, die Rocus had weggebracht, naar het huis van Maarten waar ze het na het vertrek van de 4 Bello ’s nog gezellig hebben gehad met Hanneke, de kinderen en Noorse visite.
De reis naar Luik verliep voorspoedig, zij het dat Maarten de pret drukte door aan te kondigen dat het weerbericht op zijn mobiele telefoon nogal regen voorspelde tijdens LBL. Dat was geheel in tegenspraak met de weerberichten van anderen die zelfs hadden nagelaten om regenvoorzieningen te treffen.
Rond 22.00 uur arriveerde het gezelschap bij het door Rocus geregelde Best Western Hotel vlakbij het fraai Gare Guillemins, waar het vervolgens inchecken was geblazen en de 4-bed-kamer in gebruik werd genomen. Na nog enkele alcoholische versnaperingen in het belendende café konden de bedden tegen middernacht de noodzakelijke rust bieden. Nou ja, rust? Met open ramen, druk verkeer en rammelende treinen lukte dat niet zo erg goed. Ook al niet omdat LBL letterlijk een beetje zwaar op de maag ligt. Zenuwen? Bang om het niet te redden? Om niet bij te kunnen blijven? Het is waarschijnlijk niet voor niets dat de laatste jaren de deelname zo beperkt is.
Om 6.00 uur stipt loopt de wekker van Maarten af en begint het douchen, aankleden en ontbijten.
Gelukkig ligt het hotel vlak bij de start zodat we geen reistijd meer verspillen. Snel worden de stuurbordjes gehaald en om 7.35 uur vertrekken we in de Bello-kleuren voor 170 km. en 3.000 hm.
Begunstigd door goed weer, een beetje frisjes nog, fietsen we door Luik met na 4 km. de eerste klim.
Het is voor Maarten de eerste keer dat hij een LBL fietst. Rocus, Pieter en Wiebe, ervaringsdeskundigen, hadden aangekondigd rustig te beginnen. Maarten conformeerde zich daaraan hoewel hij best wel eens gedacht zal hebben: ik ga er vandoor. Achteraf gaf hij aan dat hij dat dan waarschijnlijk zou hebben moeten bezuren.
Waar precies weten we niet, maar op enig moment stond er een toeschouwer langs de weg en dat bleek Jan Steegh te zijn. Jan zwaaide volop maar wij waren zo verbouwereerd dat we niet eens stopten. Stom en niet des Bello ’s natuurlijk. Later is gebleken dat Jan zijn dochter meefietste en dat hij die zou gaan aanmoedigen. Die dochter had de Bello ’s zelfs herkend, gegroet en wij hadden teruggegroet. Jammer dat ze er niet bij vertelde dat ze een dochter van Jan was dan waren wij op de aanwezigheid van Jan voorbereid geweest.
Ten opzichte van vorige jaren waren er ook nu weer de nodige veranderingen in de route aangebracht. En natuurlijk zaten daar de nodige klimmetjes bij. Al na 25 kilometer kregen we de Côte de Chambralles ( max. 20% ) voor onze kiezen, voorafgegaan en gevolgd door klimpartijtjes die toch aardig in de benen gingen zitten. Gelukkig bleef het droog en, zij het frisjes, mooi fietsweer.
De Wanne ( met een maximum van 13% )volgde en vlak daarna kwamen we na 85 km. in Trois-Ponts aan en waren we op de helft van de rit. Dit keer kwamen we niet in Stavelot waar gebruikelijk soep wordt gegeten dus deden we dat maar in Trois-Ponts. De jonge bediende nam de bestelling op die later niet geleverd kon worden. Dan maar de wel aanwezige kippensoep. Dat duurde een eeuwigheid. De kippensoep bleek een groene smurrie die desondanks, misschien door het meegeleverde brood, bij enkelen van ons toch de honger stilde. We verloren veel tijd maar niemand van ons zat op hete kolen.
Het bleef op en neer gaan door en langs de mooie plaatsjes in de Ardennen in afwachting van de Côte de la Redoute ( met een maximum van 20%). Voor we daar waren was er nog een andere klim waar Wiebe zijn ketting tussen het kleine blad en het middenblad helemaal vastliep. Omdat hij achteraan fietste werd bij het e.v. verzamelmoment en na de afdaling pas duidelijk dat Wiebe niet volgde. Dus moesten de mannen een extra klim maken om weer bij Wiebe te komen. Met behulp van een vriendelijke dame die uit haar auto een gereedschapskist toverde, zorgde Maarten ervoor dat met enkele rake klappen de ketting los schoot en de Bello ’s hun rit konden vervolgen.
Nu was het in vroegere jaren zo dat na de Redoute de afdaling naar Luik begon. Dat is niet meer. Een heel aantal klimmetjes volgen dan die je, met de Côte de la Roche aux Faucons van 16% en niet meer geheel verse benen, heel erg naar de finish doen verlangen. De laatste 10 kilometer waren dalend en het domein van Pieter die, evenals vorig jaar, de sokken er in zette. Toen kwam ook Maarten tot de conclusie dat het goed is om tijdens LBL geen gekke fratsen uit te halen want zelfs hij liet weten dat de benen leeg waren.
Om precies 18.00 uur reden we door de finish en konden we onze beloning, wederom een paar LBL-sokken in ontvangst nemen. We hadden de ruim 170 km. afgelegd met een gemiddelde van ( althans voor schrijver dezes ) 22 km. / per uur en dat was eigenlijk alle voorgaande jaren ook het geval.
Gauw naar het hotel om te douchen gevolgd door een heerlijke maaltijd in het Restaurant van Gare Guillemins en terug naar de Gelderse dreven om uit te rusten van een mooie, droog verreden LBL met alles erop en eraan.
De reis naar Luik verliep voorspoedig, zij het dat Maarten de pret drukte door aan te kondigen dat het weerbericht op zijn mobiele telefoon nogal regen voorspelde tijdens LBL. Dat was geheel in tegenspraak met de weerberichten van anderen die zelfs hadden nagelaten om regenvoorzieningen te treffen.
Rond 22.00 uur arriveerde het gezelschap bij het door Rocus geregelde Best Western Hotel vlakbij het fraai Gare Guillemins, waar het vervolgens inchecken was geblazen en de 4-bed-kamer in gebruik werd genomen. Na nog enkele alcoholische versnaperingen in het belendende café konden de bedden tegen middernacht de noodzakelijke rust bieden. Nou ja, rust? Met open ramen, druk verkeer en rammelende treinen lukte dat niet zo erg goed. Ook al niet omdat LBL letterlijk een beetje zwaar op de maag ligt. Zenuwen? Bang om het niet te redden? Om niet bij te kunnen blijven? Het is waarschijnlijk niet voor niets dat de laatste jaren de deelname zo beperkt is.
Om 6.00 uur stipt loopt de wekker van Maarten af en begint het douchen, aankleden en ontbijten.
Gelukkig ligt het hotel vlak bij de start zodat we geen reistijd meer verspillen. Snel worden de stuurbordjes gehaald en om 7.35 uur vertrekken we in de Bello-kleuren voor 170 km. en 3.000 hm.
Begunstigd door goed weer, een beetje frisjes nog, fietsen we door Luik met na 4 km. de eerste klim.
Het is voor Maarten de eerste keer dat hij een LBL fietst. Rocus, Pieter en Wiebe, ervaringsdeskundigen, hadden aangekondigd rustig te beginnen. Maarten conformeerde zich daaraan hoewel hij best wel eens gedacht zal hebben: ik ga er vandoor. Achteraf gaf hij aan dat hij dat dan waarschijnlijk zou hebben moeten bezuren.
Waar precies weten we niet, maar op enig moment stond er een toeschouwer langs de weg en dat bleek Jan Steegh te zijn. Jan zwaaide volop maar wij waren zo verbouwereerd dat we niet eens stopten. Stom en niet des Bello ’s natuurlijk. Later is gebleken dat Jan zijn dochter meefietste en dat hij die zou gaan aanmoedigen. Die dochter had de Bello ’s zelfs herkend, gegroet en wij hadden teruggegroet. Jammer dat ze er niet bij vertelde dat ze een dochter van Jan was dan waren wij op de aanwezigheid van Jan voorbereid geweest.
Ten opzichte van vorige jaren waren er ook nu weer de nodige veranderingen in de route aangebracht. En natuurlijk zaten daar de nodige klimmetjes bij. Al na 25 kilometer kregen we de Côte de Chambralles ( max. 20% ) voor onze kiezen, voorafgegaan en gevolgd door klimpartijtjes die toch aardig in de benen gingen zitten. Gelukkig bleef het droog en, zij het frisjes, mooi fietsweer.
De Wanne ( met een maximum van 13% )volgde en vlak daarna kwamen we na 85 km. in Trois-Ponts aan en waren we op de helft van de rit. Dit keer kwamen we niet in Stavelot waar gebruikelijk soep wordt gegeten dus deden we dat maar in Trois-Ponts. De jonge bediende nam de bestelling op die later niet geleverd kon worden. Dan maar de wel aanwezige kippensoep. Dat duurde een eeuwigheid. De kippensoep bleek een groene smurrie die desondanks, misschien door het meegeleverde brood, bij enkelen van ons toch de honger stilde. We verloren veel tijd maar niemand van ons zat op hete kolen.
Het bleef op en neer gaan door en langs de mooie plaatsjes in de Ardennen in afwachting van de Côte de la Redoute ( met een maximum van 20%). Voor we daar waren was er nog een andere klim waar Wiebe zijn ketting tussen het kleine blad en het middenblad helemaal vastliep. Omdat hij achteraan fietste werd bij het e.v. verzamelmoment en na de afdaling pas duidelijk dat Wiebe niet volgde. Dus moesten de mannen een extra klim maken om weer bij Wiebe te komen. Met behulp van een vriendelijke dame die uit haar auto een gereedschapskist toverde, zorgde Maarten ervoor dat met enkele rake klappen de ketting los schoot en de Bello ’s hun rit konden vervolgen.
Nu was het in vroegere jaren zo dat na de Redoute de afdaling naar Luik begon. Dat is niet meer. Een heel aantal klimmetjes volgen dan die je, met de Côte de la Roche aux Faucons van 16% en niet meer geheel verse benen, heel erg naar de finish doen verlangen. De laatste 10 kilometer waren dalend en het domein van Pieter die, evenals vorig jaar, de sokken er in zette. Toen kwam ook Maarten tot de conclusie dat het goed is om tijdens LBL geen gekke fratsen uit te halen want zelfs hij liet weten dat de benen leeg waren.
Om precies 18.00 uur reden we door de finish en konden we onze beloning, wederom een paar LBL-sokken in ontvangst nemen. We hadden de ruim 170 km. afgelegd met een gemiddelde van ( althans voor schrijver dezes ) 22 km. / per uur en dat was eigenlijk alle voorgaande jaren ook het geval.
Gauw naar het hotel om te douchen gevolgd door een heerlijke maaltijd in het Restaurant van Gare Guillemins en terug naar de Gelderse dreven om uit te rusten van een mooie, droog verreden LBL met alles erop en eraan.