Dag 3 GBBT2022
Hier is eindelijk het langverwachte verslag van dag 3 van de GBBT2022: Guillestre (Fr.) – Saluzzo (I) en het eerste deel van de rustdag.
Na onze stevige tweede etappe van gisteren (volgens de kenners ongeveer net zo zwaar als de openingsrit van zaterdag) werden we bij aankomst in hotel le Catinat Fleuri in Guillestre verwend met een heerlijk koud biertje onder de berkenbomen in de tuin. Daarna opfrissen, een heerlijke maaltijd met ouderwetse varkenspoot en een afzakkertje op het terras. Rond 22.30u zoeken we het bed op. `s Morgens worden we opnieuw verwend met een heerlijk ontbijt met croissants, yoghurt, Muesly en vooral veel fruit. En dat laatste (vooral het vocht) is niet onbelangrijk voor de Bello’s. De bidons worden gevuld, de fietsen gecontroleerd en klokslag 8.30u vertrekken we. Vandaag het hoogte punt van de GBBT2022: een col van 2750m. en ruim 2000 hm. 40 km klimmen naar de col d`Agnel (of Agnello volgens de Italianen, hoe dan ook in beide gevallen betekent dit ‘schaap’) en vervolgens 70 km afdalen naar Saluzzo. Hoe eenvoudig kan het zijn.
De praktijk bleek echter weerbarstiger.
Rustig klimmend langs de rivier de Guil genieten we van de prachtige kloof en mooie vergezichten. Helaas niet voor iedereen genieten. Roel blijkt problemen te hebben met zijn fiets. Onze steun en toeverlaat Harrie lost dit in het bijzijn van achterrijder Arre, zoals gewoonlijk op. Even daarna rijd ik op een scherpe steen. Een scheur in mijn gloednieuwe achterband. Ook dat lossen we op. Helaas is Theo wel opgeroepen, maar niet afgemeld en dus moet hij zoeken, draaien en keren in de kleine ruimte. Ondanks dit communicatieprobleempje bereiken we na 21 km. de afgesproken koffieplek en zijn we weer compleet. De volgende 20 km op weg naar de top is andere koek. Stijgingspercentages die er niet om liegen en dat zonder enige rust. Onderweg fysieke tegenvallers voor Arne en Willem, die om beurten gebruik maken van de bijrijdersplaats in de bus om even op adem te komen. Ondertussen blijft het fietsen met een dubbel gevoel: zwoegend naar de oneindig ver weg lijkende de top, ondertussen genieten van prachtige vergezichten én niet te vergeten de versnaperingen die Theo ons onderweg aanbiedt.
Rond het middaguur zijn we allemaal aangekomen bij de refuge d’Agnel, zo’n 200 hm onder de top en kunnen we een beetje bijkomen. De meesten zijn heel rustig, een combinatie van vermoeidheid en iets beperktere zuurstof op deze hoogte. Geduldig wachten we op ons omelet en kunnen we de laatste meters omhoog gaan afleggen: 2km stijgen met 200hm. Opnieuw een aanslag op onze conditie, maar de beloning is natuurlijk fantastisch: los van de persoonlijke fysieke overwinningen worden we op de top getrakteerd op een fenomenaal uitzicht, zowel naar de Franse als naar de Italiaanse kant. Na de onvermijdelijke groepsfoto die ongetwijfeld binnenkort op menige schoorsteenmantel zal staan pronken, storten we ons op de ‘afzink’. De snelle jongens gaan al vlot voorop, gevolgd door de iets rustigere dalers. Afspraak: we verzamelen aan de voet van de berg in het dorpje Casteldelfino. Maar Casteldelfino is langgerekt. Harrie staat voorbij het dorp op een handige verzamelplek. De andere Bello’s komen verspreid in de tijd vooraan in het dorp bij elkaar en gaan ook op zoek naar een plekje. Meteen een handige gelegenheid om een drankje te doen. Theo is met de bus ook afgedaald en is ook op zoek naar ons. Uiteindelijk hebben we Harrie getraceerd en opgezocht, echter, Theo niet in de communicatie meegenomen. En tot onze spijt constateren we achteraf dat dat laatste niet voor het eerst misloopt. Daarnaast ook het misverstand of we enkel zouden verzamelen of ook meteen een terrasje zouden bezoeken. Een leermoment waar we hopelijk in de komende dagen en verder nog tot in lengte van dagen ons voordeel mee doen. Uiteindelijk komen we we keurig bij elkaar op een terrasje enkele dorpjes verder.
De rest van de kilometers zijn redelijk vals plat, aflopend naar Saluzzo. We vertrekken ‘en groupe’ met alsmaar slechter wordend asfalt, een alsmaar drukker wordend spitsverkeer en met een snelheid die regelmatig dichter bij de 40 dan 30 km/h. ligt. De Bello’s ruiken de stal en dan steekt dit fenomeen (volgens sommigen, zoals gewoonlijk) de kop op. Menige Italiaan wil naar huis, en besluit dan toch maar op zijn Italiaans de 2 rijen dik rijdende Bello-meute links te passeren. Niet altijd even veilig.
In de loop van dit deel van de tocht meldt Frank zich bij Theo met een vastgelopen achterwiel. De laatste tegenvaller van deze dag overkwam Arre. Op onverklaarbare wijze raakte zijn Garmin los van het stuur en verdween met een sierlijke bocht in de berm. En ondanks de niet geringe afmeting van dit apparaat én de deskundige zoekstrategie van Arre, Harrie en Theo leek de Garmin van de aardbodem verdwenen. Helaas zal dit tot een onvermijdelijke verzekeringskwestie leiden.
Het toefje van de klimdag bestond uit een lekker klimmetje van ca 4 km met als hoogtepunt een doortochtje door een dorpje waar we een helling van een meter of 50 moesten nemen, met een stijgingspercentage van ruim meer dan 20%. Kortom, had je de versnelling goed staan, voldoende moed en reserve-energie dan lukte het om deze verrassing van Ferry te bedwingen. Anders was het lopen geblazen en genieten van deze prachtige middeleeuwse entourage. Theo was verstandig en heeft deze helling met zijn 6 m. lange bus maar niet genomen en met een manouvreerruimte van ca 7 m. de bus gekeerd en de alternatieve route genomen.
Moe, vol met wisselende ervaringen, maar vooral heel tevreden, komen we tegen zessen aan bij een prachtige agriturismo aan de rand van Saluzzo. Een gigantische carré-boerderij, voorzien van een koele entree, frisse, mooie kamers én …. nog koeler bier in de koeling. Rocus belt het restaurant in Saluzzo met de mededeling dat we iets langer van ons biertje willen genieten en een half uurtje later komen.
Rocus blijkt culinaire voelsprieten te hebben en heeft ook vandaag weer een mooi plekje gevonden. Tot spijt van een enkeling niet op het terras, maar daar bleek het eten niet minder van te worden. Kalfsvlees, gnocchi, kaas en een lekker toetje smaakten voortreffelijk.
Ondertussen werden Rocus en Ferry, de onvolprezen GBBT-Bello’s van het eerste tot en met het laatste uur, op verzoek van onze preases (hoever reikt de inlvloed van deze persoon eigenlijk?) in het zonnetje gezet en deze gebeurtenis met mooie woorden van Arre en onder het genot van bubbels opgeluisterd.
Gedurende de maaltijd passeerde zoals gewoonlijk de dag de revue en kwamen de nodige zinnige en ook minder zinnige onderwerpen aan de orde. De meningen liepen niet altijd synchroon, maar konden in nagenoeg alle gevallen goed besproken worden. Samenvattend verwoordde Theo dit kort en bondig met de afkoring CIOS: Communiceren, Informeren, Organiseren en Samenwerken. Een mooie richtlijn om mee verder te kunnen.
Na een laatste borrel op het binnenterras van ons verblijf zochten we moe en voldaan ons bedje op. Morgenvroeg uitslapen.
Uitslapen zit niet in de aard van de Bello’s. Rond 8.00u zitten de meesten alweer aan een heerlijk ontbijtje in de ochtendzon. En de bediening is perfect. Nadat je je bordje aan het buffet hebt laten volladen, kun je vanaf je plekje op het terrras aanvullende drankjes bestellen. Ze worden keurig geserveerd.
Vrij snel na het ontbijt komen de fietsen tevoorschijn. Harrie is helemaal in zijn element. Hij geeft advies en schroomt niet om zelf zijn handen vuil te maken: samen met Frank het achterwiel helemaal uit elkaar en herstellen, het wiel van Willem gaat ook uit elkaar en wordt aan een grondige inspectie en onderhoudsbeurt onderworpen, de versnelling van Jan zijn fiets wordt bijgesteld, Roel zijn schakelsysteem en ketting wordt onderhanden genomen, daarna inspectie van Pieter zijn fiets. Ondertussen wordt Arre zijn rudimentaire Garmin-steun losgeschroefd en opgeborgen (verwerkingsproces noemen ze dat). En al die tijd is ook Arne driftig in de weer met vervangen en afstellen van remblokjes en andere belangrijke onderdelen van zijn fiets. Frank en Jan rijden naar de stad om de fiets te testen en nieuwe reserveonderdelen te komen. Kortom, de andere gasten kunnen genieten van een pop-up fietsenwerkplaats op het gazon. Of ze dat ook echt deden moeten we nog eens navragen.
Alsof dat voor Harrie nog niet genoeg is gaat hij (op het heetst van de dag!) nog een lekker stukje fietsen met Theo. Kan Theo de Italiaanse sfeer ook op de fiets opsnuiven en Harrie blijft lekker in het ritme.
Rond de middag gaat het grootste deel van de groep wandelend de omgeving en de stad verkennen.
Het vervolg van deze dag zal bestaan uit lunch, lekker niksen en diner in Italiaanse sfeer. De rest staat in de sterren geschreven en zal wellicht morgen nog even kort de revue passeren.