Op een mooie Pinksterdag……, als het even kon ……..
Nou, voor veel Bello ’s kon het vandaag even niet. Slechts 4 kwamen opdagen. Wat de vraag oproept of vader nog wel de held en de baas is of verworden tot de hypocriet en de nul waarover Leen Jongewaard, heel lang geleden, het vaderlandse repertoire opluisterde. Maar hoe het ook zij, deze 4 Bello ’s fietsen op deze Pinksterdag wel mooi samen, deels in een waterig zonnetje.
Bij de Spar was het dun bevolkt toen schrijver dezes arriveerde. Twee man, Ferry en Willem, waarbij zich ook nog Coen voegde. Waar de rit naartoe moest gaan zo was de vraag. Willem vreesde regen en had een acht in gedachten zodat we dicht bij huis konden blijven en gauw thuis zouden zijn als de weersomstandigheden daartoe zouden noodzaken. Het voorstel vond geen genade.
Iemand noemde Deventer. Maar hoe daar te komen bleef in het midden. Ferry hakte de knoop door, door aan te geven dat hij wel een mooie route met van alles wat in gedachten had. Te beginnen met een rondje Posbank maar waarheen vervolgens bleef duister. Maar hij kreeg het voordeel van de twijfel en zo zette het gezelschap zich in beweging richting Lange Juffer, langs de Carolinahoeve op naar de Posbank. Vandaar de Zypenberg af, Emma-pyramide op, Schelmseweg gepakt en na landgoed Warnsborn rechtsaf. Daar kwam bij Willem en Wiebe de vraag opborrelen waar we zouden gaan koffiedrinken. De Blauwe Kamer meende Willem te hebben opgevangen. Zou kunnen, maar richting Wolfheze fietsend kwam ook de Wageningsche Berg in beeld. Coen en Ferry vertikten het echter het koffieadres te noemen en volstonden met de mededeling dat we het zeker met hun keuze eens zouden zijn. Ter hoogte van Papendal sloegen we rechtsaf richting Oud Reemst om uiteindelijk in Otterlo te arriveren. Inmiddels was Willem en mij duidelijk geworden dat Carnegie Cottage het doel was van de koffiestop. En ja, op die keuze viel weinig aan te merken. Met 3 keer bosbessentaart met een (eiwit) volume waar een paard de hik van krijgt en 1 buitenproportioneel stuk appelgebak werden de magen gevuld en onze portemonnaies omgekeerd evenredig geleegd.
Willem toverde de dobbelsteen tevoorschijn en gooide een 1. Coen volgde met een 2, Ferry was vrijgesteld en met een 5 heb ik gewonnen en mag ik dit verslag schrijven.
Na de koffie verstoorde een buitje de gedachte van een mooie Pinksterdag enigszins. Willem en Wiebe trokken zelfs de regenjasjes aan maar hadden daar al spoedig spijt van toen Coen en Ferry het gas op weg naar Hoenderloo flink opentrokken. Dus de jasjes daar maar weer uit zodat wij onder aanvoering van Coen met ruim boven de 30 km./pu de toch licht stijgende weg van Loenen naar de Woeste Hoeve in het wiel konden blijven.
De nog resterende 15 km. rolden gemakkelijk onder de wielen door en werd het thuisfront positief verrast met een vroege thuiskomst omdat de Bello ’s het na ca. 75 km. voor gezien hielden.
Dat gaf mogelijkheden om met echtgenote, samen in de zon, een fietstochtje te maken van 25 km. zodat vandaag toch nog 100 in het wielerboek kon worden bijgeschreven.
Nou, voor veel Bello ’s kon het vandaag even niet. Slechts 4 kwamen opdagen. Wat de vraag oproept of vader nog wel de held en de baas is of verworden tot de hypocriet en de nul waarover Leen Jongewaard, heel lang geleden, het vaderlandse repertoire opluisterde. Maar hoe het ook zij, deze 4 Bello ’s fietsen op deze Pinksterdag wel mooi samen, deels in een waterig zonnetje.
Bij de Spar was het dun bevolkt toen schrijver dezes arriveerde. Twee man, Ferry en Willem, waarbij zich ook nog Coen voegde. Waar de rit naartoe moest gaan zo was de vraag. Willem vreesde regen en had een acht in gedachten zodat we dicht bij huis konden blijven en gauw thuis zouden zijn als de weersomstandigheden daartoe zouden noodzaken. Het voorstel vond geen genade.
Iemand noemde Deventer. Maar hoe daar te komen bleef in het midden. Ferry hakte de knoop door, door aan te geven dat hij wel een mooie route met van alles wat in gedachten had. Te beginnen met een rondje Posbank maar waarheen vervolgens bleef duister. Maar hij kreeg het voordeel van de twijfel en zo zette het gezelschap zich in beweging richting Lange Juffer, langs de Carolinahoeve op naar de Posbank. Vandaar de Zypenberg af, Emma-pyramide op, Schelmseweg gepakt en na landgoed Warnsborn rechtsaf. Daar kwam bij Willem en Wiebe de vraag opborrelen waar we zouden gaan koffiedrinken. De Blauwe Kamer meende Willem te hebben opgevangen. Zou kunnen, maar richting Wolfheze fietsend kwam ook de Wageningsche Berg in beeld. Coen en Ferry vertikten het echter het koffieadres te noemen en volstonden met de mededeling dat we het zeker met hun keuze eens zouden zijn. Ter hoogte van Papendal sloegen we rechtsaf richting Oud Reemst om uiteindelijk in Otterlo te arriveren. Inmiddels was Willem en mij duidelijk geworden dat Carnegie Cottage het doel was van de koffiestop. En ja, op die keuze viel weinig aan te merken. Met 3 keer bosbessentaart met een (eiwit) volume waar een paard de hik van krijgt en 1 buitenproportioneel stuk appelgebak werden de magen gevuld en onze portemonnaies omgekeerd evenredig geleegd.
Willem toverde de dobbelsteen tevoorschijn en gooide een 1. Coen volgde met een 2, Ferry was vrijgesteld en met een 5 heb ik gewonnen en mag ik dit verslag schrijven.
Na de koffie verstoorde een buitje de gedachte van een mooie Pinksterdag enigszins. Willem en Wiebe trokken zelfs de regenjasjes aan maar hadden daar al spoedig spijt van toen Coen en Ferry het gas op weg naar Hoenderloo flink opentrokken. Dus de jasjes daar maar weer uit zodat wij onder aanvoering van Coen met ruim boven de 30 km./pu de toch licht stijgende weg van Loenen naar de Woeste Hoeve in het wiel konden blijven.
De nog resterende 15 km. rolden gemakkelijk onder de wielen door en werd het thuisfront positief verrast met een vroege thuiskomst omdat de Bello ’s het na ca. 75 km. voor gezien hielden.
Dat gaf mogelijkheden om met echtgenote, samen in de zon, een fietstochtje te maken van 25 km. zodat vandaag toch nog 100 in het wielerboek kon worden bijgeschreven.