Oogstmaand
Zelfverzekerd en enigszins nonchalant waren er drie GBBT’ers present voor het reguliere fietstochtje over dit keer de Veluwe. Na een week recupereren konden Ferry, Pieter en Willem hun opgebouwde superioriteit aan de thuisblijvers tonen. De aanwezige thuisblijvers hadden vol ontzag de verhalen gelezen en gehoord over de verschrikkelijke beklimmingen met reusachtige afdalingen van de buitencategorie waarbij zij in stilte om de hulp van hun moeder hadden geroepen. Hier konden Wiebe en Ton slechts een rit over elf armetierige huggies over de Noord-Veluwe tegenoverstellen en Meindert een weekje fietsen door Noord-Nederland. Het was al snel duidelijk dat wie de losers waren van dit selecte gezelschap.
Dankzij de tijdens de hoogtestage in de Picos opgebouwde verhoogde concentratie van Epo in het lichaam, was het nu het ideale moment om te pieken. Uiteraard waren zij het die vanaf de start het initiatief namen maar al snel tot de orde moesten worden geroepen om het voor hen soepele tempo toch wat te matigen. Onderweg reden wij een aan Bello gelieerd fietsgroepje voorbij waarvan één van hen de euvele moed had om bij ons aan te sluiten. Dat konden wij natuurlijk niet laten gebeuren. Later in Kootwijk ontmoetten wij elkaar weer op het terras bij ’t Hilletje toen wij ons tweede kopje koffie nuttigden. De koffie met gebak was een traktatie van Willem (24/09 jarig). Hartelijk dank! Na de uitwisseling van wat vriendschappelijke woorden, vertrokken wij via de korte variant huiswaarts.
Tijdens een lichte stijging hoorde ik Ferry tegen Pieter zeggen dat hij zijn benen voelde. Ook Pieter had dat gevoel. Zouden dan toch de met veel inspanning opgebouwde extra aanwezige rode bloedlichaampjes zo snel zijn verbruikt? Dit gaf mij moraal want ik voelde niets. Daarom met een voldaan gevoel thuisgekomen. 105Km.
Volgende week is de Coen memorialtocht. Wij denken vooral tijdens onze ritten nog vaak aan Coen. Volgende week gaan we Coen herdenken.
Ton