Het is zon

Het is zondagochtend 28 mei 2005 en zoals gebruik sta ik in dubio. Should I stay or should I go.. If I stay I will be lazy.. If I go I will go crazy.. Maar vandaag.. vandaag ga ik mee! Een prachtige ochtend en nieuwe hardware uit Dieren onder de zitbotjes. Dat gaat vanzelf zeggen ze. OK, het is marketing praat, maar je moet ergens in geloven. Willem, vraag je nog even wat ‘Catena’ op die fiets van mij betekend? Het is inmiddels een bekend verhaal. Bello kent een aantal niveau’s van enthousiasme, waarbij het A-team de top vormt. Voor de helderheid, tot die top reken ik mijzelf dus niet. Sommige tongen beweren, dat je ‘In de beperking de meester herkent’. Niet dat ik me zo’n meester voel, maar sinds ik af en toe meerij met de A-groep wordt ik wel een zeer geoefend wieltjeszuiger. Wat leuk is, is dat deze kwalijke eigenschap wordt gedoogd en zelfs aangemoedigd. Nog nooit meegemaakt in het westen, waar ik vandaan kom. Ik zal niet zeggen, dat je dan een pomp tussen de spaken kreeg, maar ze kunnen je daar prima op de kant zetten.Wat lastig is, want het waait daar relatief wat harder dan hier. Waar gaat het deze keer heen? Het besluit is snel genomen. Emmerich am Rein. Net over de grens. Aankomst op de Col du Cafe et Gebak. Onduidelijke besluitvorming, dat wel, maar er lijkt consensus, dus daar gaan we. Het enige wat ik wat schlemielig vraag is: ‘Hoe ver is dat?’ Ik weet nml. dat alles boven de 100km voor dit doorgewinterde kantoorlijf een uitdaging is. De groep overziende, bespeur ik deze keer weining remmende factoren, buiten mijzelf. Hmmmm…, dat wordt nog wat. De ‘usual suspects’ nestelen zich op kop. Wiebe, Willen, Aart, Pieter en al die anderen die ik nu vergeet. Het is al snel duidelijk, dat ze de kilometers in de Ardennen (L-B-L + training) inmiddels geheel omgezet hebben in bruikbare energie. Er wordt vervolgens langs dijken, over bruggen en door dorpen gesneld. Prachtige route, maar de plaatsen ben ik vergeten. Zout in de ogen en op de bril voorkomen herkenning van de omgeving. Ferry laat zich van zijn beste kant zien, door de gaatjes die vallen dicht te rijden. Wat ik sowiezo even kwijt moet, is dat de mannen altijd een prachtige en gevarieerde route op tafel weten te zetten. Geen idee wie de route uitzet, maar hulde aan de padvinders. Slechts een klein oponthoud weet het tempo op de heenweg te verstoren. Ik heb geen kilometer-teller, dus dat statische detail moet ik de lezers onthouden. De marathon man (ben even de naam kwijt) heeft een lekke band gekregen. Die is helaas redelijk snel weer gefixed. Ik vond de gedwongen pauze wel prettig 🙂 Als klap op de vuurpeil de klim naar het cafe. Aan de voet van de ‘Col’ word ik al snel gelost. Een mooi moment om het kleinste tandwieltje ‘voor’ uit de proberen. Hulde aan triple Ultegra en de trots voorbij! Rokus pikt me op vlak voor de top. Volgens mij heeft hij ook nog een tikje last van een erg gezellig feest:-) De pauze wordt gevuld met ‘Ein kanchen caffee’ en een flinke taartpunt. De dames hadden wat moeite de kassa te vinden, dus dat duurde wel wat lang. Het volk begon te morren. Die agressie bleek zich behoorlijk te hebben opgekropt, want zodra het spul weer in het zadel zat, gingen ze er als een roedel jonge honden vandoor. Weer lossen 🙁 En weer Rokus die me bij de kladden neemt. Fietsen kreng! Het bleek een voorlaatste stuiptrekking. Een relatief rustige (kortere) rit over Doetinchem terug. Nog even een sprint vanaf de brug richting Dieren en vervolgens de kwade sappen uit de benen peddelen naar Eerbeek. Einde oefening om iets van 13:00 CET. Geen idee wie die punten voor het puntenklassement te pakken heeft gekregen. Oh ja, Wiebe vroeg me een stukje te schrijven over deze rit. ‘Voor de anderen’ zei hij nog. Of is dit nu onderdeel van die ballotage waar Willem regelmatig mee dreigt. Welnu.. gezien mijn parasitaire rijstijl zag ik geen kans me daar met goed fatsoen voor te drukken. Dus bij deze. Groeten en tot over 2 weken. Zem