Luz St Sauveur is in rust. Het enige dat ik hoor vanuit kamer 18 in Hotel De Londres is het niet aflatende geruis van de Ruisseau Le Bastan die met veel water de diepte van het dal opzoekt. Verder is er geen geluid, want Ferry is aan ’t meuren.
Luz St Sauveur? Hotel De Londres? Dat moet een vergissing zijn, immers de bestemming van dag 2 is Grand Hotel De France in Pierrefitte Nestalas. Dat was het inderdaad tot ruwweg 17:30, toen Wim en Ruud zich melden bij de receptie van Grand Hotel De France in Pierrefitte Nestalas. De jonge receptioniste had geen kamers voor 11 uitgewoonde Bello’s, ondanks recente contacten over kamer annuleringen en bestellingen van diner et petit dejeuner. Het was Rocus die ons huidige verblijf in Luz St Sauveur vond en het was de jonge receptioniste van Grand Hotel De France in Pierrefitte Nestalas die voor ons het telefoontje pleegde om dit verblijf te verwezenlijken. Ondanks dat de nacht nog niet voorbij is kan Hotel De Londres worden bijgeschreven in de archieven als aantrekkelijke pleisterplaats in de Haute Pyrenées. We worden met open armen ontvangen, drinken een biertje op het aangename terras en dineren na een haastige douche op dit zelfde terras. De douche was haastig omdat Bello besloot de extra kilometers van Grand Hotel D de originele bestemming naar Hotel De Londres op de fiets af te leggen. Met enige bravoure stapte Bello weer op de fiets voor nog eens 13 kilometer en 250 hoogtemeters. De tijd tikte door en tikte uiteindelijk 19:15 aan toen we in Luz St Sauveur arriveerden.
Het goede nieuws van bovenstaande is dat wij dankzij Rocus de genoemde hoogte- en kilometers niet hoven te maken. We zijn immers aangeland in de eerste kilometers van dag 3!
Hoe zag dag twee er uit vóór Pierrefitte Nestalas eruit? Met een prachtige ochtendzon vertrokken we van Hotel de l’ Ours in Arette richting de Marie Blanque. Niet lang, niet hoog, wel steil, zeker in de laatste vier à vijf kilometer. Op de top werden we, net als elf jaar geleden ontvangen door grazende koeien. Een heerlijke omgeving om even uit te blazen en weer in te nemen. Tegen het einde van de afdaling treffen we een Boulanger – Patisier, die ons van koffie gaat voorzien. Het winkeltje meet een krappe 8 vierkante meter en daar past niet veel gebak in. Bello deelt dus drie stukken gebak in elven. Dit wordt vóór de bakkerij in de zon genuttigd met een goede koffie uit een bont scala van kopjes en schoteltjes. Al met al zijn we dik tevreden en spoort Roel ons aan om vooral toch weer een eindje te gaan fietsen. Als Willem alle koppen weer heeft geteld trappen we richting de Aubisque. Opnieuw worden we getrakteerd op een prachtig groen dal en waar in Eaux Bonnes het stijgingspercentage toeneemt, hebben Wim en Ruud in het park de lunch in gereedheid gebracht. Na de lunch rijden we de resterende 13 kilometer en 1000 hoogtemeters omhoog in stralend weer met fantastische vergezichten. In Gourette valt het even tegen, daar heeft men met het nodige beton het ski-station opgericht, maar direct daarna heb je een prachtig zicht op het hotel op de top. Daar aankomend blijkt het de top niet te zijn en dien je nog even door te trekken naar de werkelijke col. Top weer, top omgeving. Veel dagjesmensen, die aan hetzelfde plezier beleven met auto, motor of ook fiets. Een korte afdaling volgt, met vervolgens de Anstieg naar de Soulor. Hierop volgt een mooie afdaling, links en rechts onaangedane koeien, met een Grande Finale naar Grand Hotel D de originele bestemming.
Allen hebben genoten. Henk filmt het liefst en onvermoeibaar wanneer het stijgingspercentage boven 11% komt. Rijck vindt vorm in dag twee, met hikje in de laatste kilometers, Ruud is nog een restje vorm kwijt, Roel gebruikt uitsluitend zijn kleinste kransjes (en komt glansrijk boven), Arne heeft een heuse teller gemonteerd en is daarmee 50% gedigitaliseerd, Pieter zou de fiets niet meer aanraken na aankomst in Pierrefitte, doch trekt vervolgens het treintje soepel naar Luz St Sauveur, Rocus fietst stoïcijns alle cols aan stukken, Willem kon als sterke hekkensluiter extra pronken met zijn lichtgevende spaken, aan Ferry (en Harry) hebben we de vette routes te danken, die door hem zelf worden weggetrapt als in 2007, Wim is onvolprezen in het nemen van binnenbochten en geven van buitenlunches en ik gooi een vier en mag dit verslag schrijven.
