Etappe 5 dag 7 Pyreneeën

Massat naar Quillan, een tocht met twee en een halve col. Na 1 rustdag en toch al wel wat hoogte meters in de benen altijd een verassing hoe iedereen uit de startblokken komt. Na een super ontbijt, geserveerd door onze Engelse gastvrouw, werden de tassen weer in de bus van Wim geladen. Er is veel ruimte voor de bagage,. Dit is mogelijk gemaakt door de super constructie, waarbij er een mooie ruimte is tussen het dak van de bus en de zelf gemaakte bagagerekken. Daaronder is er ruimte voor de fietsen. Waar Rokus is vuur werd deze week al geopperd en het vuur wordt ons inderdaad dagelijks aan de schenen gelegd. Routemaster Ferry zet dagelijks een ieder helder op het netvlies wat er te verwachten valt. Tot op heden kloppen inderdaad elke keer de afstanden. Over de hoogte percentages…….mwaw….dat is regelmatig andere koek dan de schematische weergaven en de mondelinge toelichting van Ferry. Het weer kan heden ten dage al niemand echt goed meer voorspellen en daar rekenen we Ferry dan ook niet op af. Toch speelt de duvel in ons voordeel want ook al is er overal mist of dreigen er donkere wolken, het blijft steeds zeer acceptabel tot zeer mooi. Wat ook vandaag weer zou blijken. Even dachten we bij de beklimming van de Col de Port, direct vanuit het dorp, dat Pieter, of zijn neef, dermate emotioneel waren van het weerzien dat het dal door deze emotie volledig door de mist bedekt was of dat de neef van Pieter vuurwerk aan het afsteken was naast onze route. We zouden nl vlak langs het huis komen, aldus Pieter. Terug te komen op de informatie die Ferry ons elke dag verteld maakte hij zichzelf op voor de hekkesluitersrol, te beginnen bij de Port Col. Twee groepjes reden los van elkaar gezamenlijk naar de top. Ontspannen werd de groep op de top weer een. Na de afdaling werd in Tarascon sur Ariege de koffie genuttigd waarbij Maarten en Rocus de appeltaart bij de winkel naast het koffiehuis haalden en Roel alvast een verkennend extra rondje door de stad reed. Hij was de enige die de route bleef volgen. We aten heerlijke bladerdeeg met appelschijven. Daarna werden de stalen rossen weer bestegen om te beginnen aan de volgende klim. Tijdens de Col de Pradel mocht Ferry van Roel de laatste 6 kilometer alsnog gaan.  Op het smalle en verlaten pad zwoegden de Bellos zich een voor een naar boven. Een gemiddeld stijgingspercentage van 7 % was ons beloofd. Echter 13, 14, 15 en we hebben zelfs vernomen dat er 17 op de teller heeft gestaan. Ploeteren dus. Degene die hier te veel hinder van had miste mogelijk wat zicht op de omgeving. Want er waren schitterende uitzichten, zoals bv een stuwmeer en als klap op de vuurpijl een ontavngst door een kudde bruin / witte, loeinde koeien. Het geluid van de bellen klinkt ons inmiddels al vertrouwd in de oren. Volgens Roels is dat  de "Pastorale". Vrijheid voor mens en dier, allen in de vrije natuur. Moet wel gezegd dat Roel wel even de rechterpoot van de stier die midden op de weg stond in de gaten hield toen hij passeerde. De zon scheen op de top en nadat iedereen zijn zegje gedaan had en de laatste diepe zuchten verdwenen waren trok er al weer een wolk uit het dal. Tijd om te gaan sommeerde Ferry. Een prachtige afdaling volgde. Op een zelfde smalle weg door bos, langs stromende riviertjes en giga bergkammen bereikten we pitoreske, maar vervallen dorpen. Zoals afgesproken wordt er bij elke klim en elke afdaling gehergroepeerd. We maakten ons hier op voor de laatste korte klim. Nog 200 hoogte meters. Hier werd door een aantal personen nog even alles uit de kast gehaald om vervolgens via een echte racebaan een heel andere wereld in te duiken.Wijdse uitzichten over een bergketen welke langzaam  meer Mediteraan lijkt te worden. Dat bleek ook tijdens de aankomst bij het hotel waar de bloemen een andere sfeer ademden dan in het pitoreske maar bedompte en verlaten dorp waar we smorgens vertrokken. Het biertje op het dakterras van het hotel smaakte weer dondersgoed!