Vandaag onze negende E-Bellorit. Dit in plaats van afgelopen vrijdag, toen Rijck nog in Limburg zat en Roel zijn vaccinatieshot kreeg.
Het probleem met de virtuele fietstochten is, dat je het verband met de werkelijkheid soms verliest. De meest onmogelijke zaken blijken te kunnen. Om met beide voeten op de grond te blijven, heb ik afgelopen week 4 tochten in Italië gemaakt. Dat had, even buiten Corona, ook in het echte leven gekund: Strade Bianche, Milan Sanremo (bij beiden de laatste 50 km), Sella Ronda en Passo di Giau. Echter voor vandaag nam Rijck ons mee naar de andere kant van de wereld en ook nog een stuk in de toekomst. Een rit door futuristisch Manhattan: Everything Bagel (een mix van sesamzaad, maanzaad, knoflook, gebakken uitjes en zout. Zo geef je net die extra smaak aan lekkere bagels, avocadotoast of middag snack). Het ging om een aantal rondjes in glazen tunnels hoog boven Manhattan. De tunnels liepen dusdanig over elkaar heen, dat we in de 36 km nog 558 hm hadden. Heel futuristisch naar mijn gevoel, maar aan de andere kant, ik was daar voor het laatst eind tachtiger jaren van de vorige eeuw! Er zal sinds die tijd best een en ander veranderd zijn.
Exact om 16:00 vertrokken we met meestal de volgorde Rijck, Roel en dan ik. Omdat de fiets geen virtuele rem heeft kom je soms na het dichtrijden van een gat ineens op kop, omdat je je benen dan niet op tijd stil houdt. De route was veel zwaarder dan ik verwacht had. Met name door de 558 hoogtemeters. 
Rijck en Roel zetten er veel power achter en het kostte mij tot halverwege veel moeite om in formatie te blijven rijden. Halverwege de tocht moest Roel even passen (ongetwijfeld het gevolg van de vaccinatie van vrijdag) en raakte langzamerhand meer dan een minuut achter. Omdat de weg naar de finish nog lang was besloten Rijck en ik even in te houden om Roel bij te laten komen. Het communiceren binnen Zwift hebben we nog niet echt ontdekt (als dat er überhaupt is). Dus voorop gaan fietsen en dan inhouden in de hoop dat de ander dat signaal oppikt. Gelukkig begrepen we elkaar en Roel kwam in gezwinde spoed aanfietsen (we zien op ons beeldscherm wel onze onderlinge posities in tijd en als we elkaar naderen ook in meters. Met zijn drieën reden we naar de finish, maar op 2 km van de aankomst kwam het testosteron weer opzetten en liep het tempo weer op. Roel was de slimste en ging in normaal tempo verder. Rijck had vandaag een speciaal lichte fiets ‘geregeld’ en bovendien een voor mij onbekend fenomeen ‘geregeld’: power-ups heten ze en je kunt die blijkbaar inzetten als je een ander even pijn wilt doen. Op dat moment komt er boven je hoofd een blauw vrachtautootje op het beeldscherm. Dat was me wel opgevallen, maar ik dacht notabene, dat het een busje was en dat Rijck naar mij seinde dat we samen met Roel in een busje naar de finish zouden rijden. In plaats daarvan schoot hij er als een dolle vandoor. Denkend dat dat allemaal ‘schone kracht’ was zette ik de achtervolging in en wist zelfs even voorbij Rijck te komen. Toen echter op 300 meter ik allerlei boodschappen op het scherm zag met: “Je bent er!” was ik even in verwarring. De meet lag echter toch echt 300 meter verder. Net voor de finish schoof Rijck zijn fiets een banddikte voor mij en hield dat vast. Ik moet, denk ik, Zwift maar eens beter bestuderen, want ineens bleken er ook truien uitgedeeld te zijn. Rijck kreeg de bolletjestrui. Terecht, want bergop heeft hij bijna altijd voorop gereden. De groene trui was voor Roel. Waarschijnlijk voor zijn klievende inhaalrace halverwege de tocht.
Mooie rit weer vandaag. Morgen wordt het een prachtige dag om buiten te fietsen. Niks geen virtueel gepruts, maar echt buiten genieten. Elly heeft al een tocht in gedachten, die we Coronaveilig samen kunnen fietsen. Ik vrees dat wij nog 3 tot 4 weken moeten wachten op onze beurt voor het vaccin-shot. Komende vrijdag de tiende E-Bellorit ‘Sand en Sequoias’: een rit van 35 km door de woestijn en het Jurassic park (???????). We zullen zien.