Drie man sterk stond Bello bij de Spar. Maar hoe! Twee blinkend mooie fietsen, Willem op een hybride met smalle bandjes en Ferry op een strakke ATB waarvan ik de naam niet heb onthouden. Met 4 km op de teller was het voor hem een mooie testrit zodat hij deze week een aantal dingetjes beter kan afstellen. En ik mocht er op mijn Amerikaanse adelaar achteraan fladderen.
Op een keiharde bodem, een schitterend witte ondergrond dankzij het flinterdunne laagje sneeuw en een kouder wordende lucht, per100 meter stijging 1 graad er af, dus reken maar uit, konden we ons hart in de vrieskoude ophalen. Omdat Ferry zijn literatuur had bijgewerkt, konden we dit keer niet om de IJkbasis op de Loenermark heen. Gebouwd in 1957, door een stel Finnen, met een lengte van 567, nog wat meter een aantal jaren lang de meest stabiele plek om, uiteindelijk, tot een mooie driehoeksmeting te komen waarbij ene Pythagoras de eindoplossing heeft. Voor meer details verwijs ik graag naar Ferry, hoewel Willem een en ander ook wel leek te begrijpen.
Al slingerend door naar de oversteek van de A50, waar we op mijn verzoek het Deelerwoud indoken. Helaas liepen we vast zodat we de route direct vanaf de andere kant konden bekijken. Dus over de weg het laatste stuk naar Victoria waar de open haard gloedvol op ons wachtte.
Werd verleden week gelijnd, deze kanjers die al flink in de trainingsopbouw gevorderd waren, gingen voor het appelgebak, uiteraard met slagroom. En een mooi plakje chocolade er boven op. Deemoedig volgde ik deze bestelling. De natuurkundeles werd verlegd naar het computeronderricht waarbij laptops, trojan horses en de voorliefde voor XP aan de orde kwamen. Een lekkere en prettige pauze.
Daarna was het schrikken, de kou was nog niet vertrokken, sterker: de oostenwind mochten we vol van voren waarnemen. Daarbij geholpen door de slagroom dat direct in de benen was geslagen, werd de terugtocht zwaar afzien. Gelukkig hadden de heren het achteruitkijkspiegeltje van Coen geleend zodat ik regelmatig weer mocht aansluiten. Daarbij gered door een boswachter, die ons boetevrij wegstuurde in het stukje direct na het oversteken van Groenendaalse weg (toch een stukje waar we al duizend hebben gereden), zodat we de Ramenberg over konden slaan. Met een kleine omweg uiteindelijk toch weer bij de Zilvensche Heide zodat we via de Coldenhove weer op het atb-route richting Laag-Soeren, Dieren en Ellecom uitkwamen. Dit keer48 km op de teller, rijp voor de zondagmiddagrust!
Op een keiharde bodem, een schitterend witte ondergrond dankzij het flinterdunne laagje sneeuw en een kouder wordende lucht, per
Al slingerend door naar de oversteek van de A50, waar we op mijn verzoek het Deelerwoud indoken. Helaas liepen we vast zodat we de route direct vanaf de andere kant konden bekijken. Dus over de weg het laatste stuk naar Victoria waar de open haard gloedvol op ons wachtte.
Werd verleden week gelijnd, deze kanjers die al flink in de trainingsopbouw gevorderd waren, gingen voor het appelgebak, uiteraard met slagroom. En een mooi plakje chocolade er boven op. Deemoedig volgde ik deze bestelling. De natuurkundeles werd verlegd naar het computeronderricht waarbij laptops, trojan horses en de voorliefde voor XP aan de orde kwamen. Een lekkere en prettige pauze.
Daarna was het schrikken, de kou was nog niet vertrokken, sterker: de oostenwind mochten we vol van voren waarnemen. Daarbij geholpen door de slagroom dat direct in de benen was geslagen, werd de terugtocht zwaar afzien. Gelukkig hadden de heren het achteruitkijkspiegeltje van Coen geleend zodat ik regelmatig weer mocht aansluiten. Daarbij gered door een boswachter, die ons boetevrij wegstuurde in het stukje direct na het oversteken van Groenendaalse weg (toch een stukje waar we al duizend hebben gereden), zodat we de Ramenberg over konden slaan. Met een kleine omweg uiteindelijk toch weer bij de Zilvensche Heide zodat we via de Coldenhove weer op het atb-route richting Laag-Soeren, Dieren en Ellecom uitkwamen. Dit keer