Donderdag,
Donderdag, Hemelvaartdag, 25 mei 2006, een dag om nooit meer te vergeten,…….
Angstvallig de weerberichten deze week in de gaten gehouden. Steeds maar weer kijken wat ” ze” voor donderdag voorspelden. Em dan ook maar even kijken op ” Weer online”. Echter, hoe dichter bij de donderdag, hoe slechter de verwachting voor regio Luik. De demotivatie sloeg helemaal toe toen op woensdagmiddag de voorspelling zelfs gepaard ging met een grote wolk en twee dikke druppels. Bovendien moet je je dan ook nog teweer stellen tegen een thuisfront die van mening is dat ” dit gekkenwerk” is.
Kijken op de mobiele telefoon; heeft al iemand gebeld? De mail checken; al een afmelding? Want als er ??n onwillig schaap het af laat weten, volgen er meer. Maar nee, geen enkele afmelding, niemand om samen mee op te trekken. Geen Belloman die de moed heeft om af te melden. Dan toch maar de tas inpakken en de fiets klaar maken.
Maar warempel, goed en wel op weg, wordt Wiebe door Frank gebeld! Hij meldt zich af, kan niet komen om hem moverende redenen.
Toch bijna een reden om rechtomkeerd te maken; Wiebe belt het hotel om te zeggen dat we eraan komen. Nou, dat dacht de nieuwe eigenaar dus niet, want de boel staat op de kop en Bello is niet welkom in deze chaos. Ondanks gedane toezegging zijn we niet geboekt of overgeboekt! ” Gelukkig heeft de man een adres en telefoonnummer van een hotel dat we kunnen proberen. En warempel, ??n telefoontje is genoeg om ons vieren onder dak te krijgen in Hotel / Brasserie de Vroenshof (?) Wat hebben we toch een geluk in deze natte dagen. Biertje drinken en naar bed, de volgende morgen weer vroeg op. Zeven uur is het ontbijt, maar wij waren er eerder dan Ine. Het ontbijt was compleet tegen de tijd dat wij klaar waren. Om acht uur ontmoetten we Ferry, die ons stond op te wachten bij zijn schoonmoeder. Gevijven zijn we naar de start gefietst. In een miezerig, mistroostig Maastricht zijn we om 8.36 uur begonnen aan een 154 km lange en 2000 meters hoge Steven Rooks Klassieker. Nou, miezerig is het gebleven, met soms een stevige bui. Het venijn zat echter in de staart. In de laatste 8 km een lekke band en een stortbui.
De tocht zelf verliep goed. We konden goed met zijn allen het tempo erin houden en bij elkaar blijven. We hebben elf serieuze cols bedwongen en een even zo groot aantal kleinere, niet genoemde colletjes. Vlak voor la Redoute in Remouchamps hebben we bij ” La Grotte” gerevitaliseerd. Wiebe en ik hadden super balsem voor de dijen meegenomen. Immers, wij waren de enigen met een korte koersbroek. Nou, dat hebben we geweten. Op hetzelfde moment op de laatste col, cote de Bombaye, kregen we kramp. Of het was de balsem, of de korte broek of het weinige drinken,…… Bij aankomst kregen we nog een mooi kado van T-mobile. Reclametroep ?n een reparatiesetje, incl. binnenband! En, wat is het toch fijn te kunnen douchen na zo’n dag. Vrij vlot konden we aan tafel en hebben ons te goed gedaan aan vis en schnitzel. Nog even de statistieken met elkaar vergeleken. We kregen tijden door van de beklimming van La Redoute en de col des Forges. Allen tussen de 9 en 10 minuten.
Op de terugweg heeft Ton nog een primeur mogen ervaren; een milkshake van McDonalds!! En nu op naar Limburg’s Mooiste, de laaste tocht voor de Dolomiten marathon.