De laatste dag van de GBBT 2012
Na een welverdiende nachtrust liep de wekker al weer om kwart over zes af, ja ja we hebben vakantie werd er gezegd!!!
Nadat op donderdag avond iemand met het plan kwam dat het wellicht beter was dat de escargots onder ons een half uur eerder zouden starten dan de eredivisie, werd er vandaag niet gezamenlijk vertrokken. Achterliggende gedachte was dat wanneer er een half uur tussen de langzame klimmers en de snelle mannen zou zitten, we wellicht gelijktijdig op de top van de Stelvio zouden aankomen!
Want de route van vandaag was wederom die puist te bedwingen van 2757 meter hoog!! Ja ja kom er eens om, heb er van te voren niet van kunnen slapen, maar het moest er dan toch maar weer van komen. Na een stevig ontbijt geserveerd door de alleraardigste mensen van het hotel werd hartelijk afscheid van hen genomen, niet nadat natuurlijk ook hier weer een groepsfoto werd genomen. Om exact 2 minuten over acht gingen de volgende mannen van start: Roel, Rocus, Ton, Arne, Aart, Ruud, Wiebe, Meindert, Fred, en ikzelf. Afspraak was dat de rest een half uur later zou gaan, ongeduldig als ze zijn was dit voor enkelen niet op te brengen en na tien minuten vertrokken Willem en Rijck, hierna volgden Ferry, Maarten, Frank, Erik en Harry.
Gelukkig was het vandaag niet te warm, eerder lekker fris en vol goede moed worstelen we ons naar boven, ieder bezig met zijn eigen gedachten en bovenal een enorme inspanning aan het leveren. Ja dit is wel even iets anders dan de Posbank, feitelijk qua hoogte dus ongeveer dertig keer en dat in ons geval in twee en half uur. Maar mooi is het er, onderweg overal het ruisen van het water, wat in kleine en vooral in grote stromen van de berg afkomt. Maar de meesten van ons die als eersten waren gestart, kwamen zo rond de klok van half elf boven, uiteraard nadat ons aller klimgeit Maarten ons nog had ingehaald!! Klasse, echt ongelofelijk. Uiteindelijk was ieder zo rond elf uur boven en hebben we het allemaal gehaald, grote klasse!!!
Nadat we de koffie met appeltaart boven op de top hadden verwerkt, wachtte ons de spectaculaire afdaling, met 48 haarspeld bochten!!! Onderweg hebben Wiebe en ikzelf nog even stilgestaan om te genieten van de magnifieke uitzicht op de gletsjer met de eeuwige sneeuw en ijs. De fiets van Ton maakte tijdens het afdalen wel een zeer onheilspellend geluid, maar volgens onze opperfietsdokter Harry kon het geen kwaad, maar Ton verkoos toch de bus tot beneden. In het dal werd keurig op elkaar gewacht en ook hier kon Ton weer op de fiets verder. Onze toerleider had een prachtig fietspad ontdekt wat ons terug zou brengen naar Merano, maar om circa 1 uur half twee wilden we toch wel lunchen, maar de Bellobus moest de hoofdweg volgen en had al een mooie plek gevonden. Helaas viel hierdoor de groep uit elkaar, maar mobile telefoons zorgden ervoor dat we na enkele extra kilometers toch arriveerden bij de Bellobus, waar de soep al stond te pruttelen. Na een nu niet al te stevige lunch, tenslotte zat het er bijna op, het was enkel nog dik dertig kilometers afdalen naar Merano, tussen onmetelijke appelboomgaarden door, vervolgden we onze weg, geleid door onze toerleider Ferry en natuurlijk door de gele trui drager Wiebe.
Om vier uur kwamen moe maar voldaan aan in Merano. Hulde aan de organisatie en tot volgend jaar. Moet er een eind aan breien van Ferry. Grt Pieter.