Dagverslag zaterdag 18-08-2012 GBBT
Zoals door de “presidente” was bevolen stonden we allen om kwart voor zeven naast ons bed. Na een ontbijt met veel mogelijkheden werden de fietsen uit de catacomben te voorschijn gehaald. Het is altijd weer een mooi gezicht om te zien hoe iedereen bezig is om zich op zo’n tocht voor te bereiden. Ondertussen was Merano ook langzaam ontwaakt. Rond half negen gingen we in collonne de stad uit. Wiebe had een weigerachtig fietscomputertje, waarvoor nog in Merano halt gehouden moest worden. Via kleine witte dorpjes gingen we het dal naar Bolzano in. We fietsen tussen boomgaarden door die zwanger zijn van de appels. Ferrie leidt ons direct een helling op, die geen naam heeft maar wel 352 hoogtemeters. In Narano bereiken we de top en gaan via een vliegende afdaling van 14% richting Bolzano. Tijdens de afdaling komt Arne er achter dat je maar beter je remmen dicht kunt zetten voordat je je naar beneden strot. Het loopt gelukkig goed af! Beneden in het dal gekomen wordt het al warm en met enige moeite vinden we een terras in de schaduw bij een Biergarten. Volgens Wiebe heeft de Pasticeria het lekkerste gebak en dat wordt dan ook gekocht. We rijden en groupe Bolzano uit richting Prato. Er wordt nu openlijk getwijfeld aan de routevoorbereiding van Ferrie. Dit leidt tot enige verwarring, die op een gegeven moment zo groot wordt dat Arne tegen het verkeer in de snelweg op rijdt! Na een tunnel buigt de weg ineens omhoog. Aanvankelijk wordt we door veel auto’s ingehaald maar het wordt steeds rustiger en de omgeving en het uitzicht steeds mooier en indrukwekkender. De groep wordt uit elkaar getrokken en iedereen kiest zijn eigen tempo naar boven. Na een kleine afdaling in de klim worden we plotseling getrakteerd op een erg steil stuk: 16% in het begin en dan afvlakkend naar 14%, 12% en dan een heel lang stuk 10%. De duur van de klim en de temperatuur beginnen hun tol te eisen. Iedereen verlangt naar de lunch; waar blijft die Bellobus nou? Rond 2 uur krijg ik de bus in het zicht. Wim heeft weer ruim ingekocht en we kunnen ons weer volstoppen met vocht en calorieën. Meindert heeft een deel van de klim in de bus gezeten maar begint na de lunch voortvarend aan de resterende klim naar de Passo di Costalunga. Het verkeer neemt weer erg toe en het si echt uitkijken geblazen. Juist na de top slaat het bij Wiebe in “de benen”, zo hard dat zijn ketting muurvast blijkt te zitten. Alleen Harrie kan hem nog helpen; zijn rechter cranck wordt verwijderd om de ketting te bevrijden. De rest van de groep is dan al door gereden richting Campitello. Helaas ziet Rijck een putdeksel te laat en raakt in onbalans en de met zijn rechter cranck de stoeprand. Hij glijdt onderuit en ontvelt zijn rechter elleboog en knie. Het voorwiel is beschadigd en de band lek. Als uiteindelijk de Bellobus Rijck heeft ingeladen met de defecte fiets spoeden we ons naar hotel Alaska. Na een chaotische check-in keert de rust weer terug en wordt het vocht tekort buiten op het grasveld weer aangevuld. Het is nu 19.30 uur en we gaan aan tafel.
t.
Zoals door de “presidente” was bevolen stonden we allen om kwart voor zeven naast ons bed. Na een ontbijt met veel mogelijkheden werden de fietsen uit de catacomben te voorschijn gehaald. Het is altijd weer een mooi gezicht om te zien hoe iedereen bezig is om zich op zo’n tocht voor te bereiden. Ondertussen was Merano ook langzaam ontwaakt. Rond half negen gingen we in collonne de stad uit. Wiebe had een weigerachtig fietscomputertje, waarvoor nog in Merano halt gehouden moest worden. Via kleine witte dorpjes gingen we het dal naar Bolzano in. We fietsen tussen boomgaarden door die zwanger zijn van de appels. Ferrie leidt ons direct een helling op, die geen naam heeft maar wel 352 hoogtemeters. In Narano bereiken we de top en gaan via een vliegende afdaling van 14% richting Bolzano. Tijdens de afdaling komt Arne er achter dat je maar beter je remmen dicht kunt zetten voordat je je naar beneden strot. Het loopt gelukkig goed af! Beneden in het dal gekomen wordt het al warm en met enige moeite vinden we een terras in de schaduw bij een Biergarten. Volgens Wiebe heeft de Pasticeria het lekkerste gebak en dat wordt dan ook gekocht. We rijden en groupe Bolzano uit richting Prato. Er wordt nu openlijk getwijfeld aan de routevoorbereiding van Ferrie. Dit leidt tot enige verwarring, die op een gegeven moment zo groot wordt dat Arne tegen het verkeer in de snelweg op rijdt! Na een tunnel buigt de weg ineens omhoog. Aanvankelijk wordt we door veel auto’s ingehaald maar het wordt steeds rustiger en de omgeving en het uitzicht steeds mooier en indrukwekkender. De groep wordt uit elkaar getrokken en iedereen kiest zijn eigen tempo naar boven. Na een kleine afdaling in de klim worden we plotseling getrakteerd op een erg steil stuk: 16% in het begin en dan afvlakkend naar 14%, 12% en dan een heel lang stuk 10%. De duur van de klim en de temperatuur beginnen hun tol te eisen. Iedereen verlangt naar de lunch; waar blijft die Bellobus nou? Rond 2 uur krijg ik de bus in het zicht. Wim heeft weer ruim ingekocht en we kunnen ons weer volstoppen met vocht en calorieën. Meindert heeft een deel van de klim in de bus gezeten maar begint na de lunch voortvarend aan de resterende klim naar de Passo di Costalunga. Het verkeer neemt weer erg toe en het si echt uitkijken geblazen. Juist na de top slaat het bij Wiebe in “de benen”, zo hard dat zijn ketting muurvast blijkt te zitten. Alleen Harrie kan hem nog helpen; zijn rechter cranck wordt verwijderd om de ketting te bevrijden. De rest van de groep is dan al door gereden richting Campitello. Helaas ziet Rijck een putdeksel te laat en raakt in onbalans en de met zijn rechter cranck de stoeprand. Hij glijdt onderuit en ontvelt zijn rechter elleboog en knie. Het voorwiel is beschadigd en de band lek. Als uiteindelijk de Bellobus Rijck heeft ingeladen met de defecte fiets spoeden we ons naar hotel Alaska. Na een chaotische check-in keert de rust weer terug en wordt het vocht tekort buiten op het grasveld weer aangevuld. Het is nu 19.30 uur en we gaan aan tafel.
t.