Etappe 5 vandaag is de route van Cesana Torinese naar Saint-jean-de-maurienne. Vanmorgen komen we voor het eerst niet om 7:30 ontbijten maar pas om 8 uur in hotel Edelweiss waar we gisteravond zijn aangekomen en dat was wel bijzonder want hotel Edelweiss ondanks dat wij in Italië zaten deed het heel erg Oostenrijkse aan. Vandaag voor de tocht over 106 kilometer met circa 2000 hoogtemeters waarbij met name de col de Montgenevre en col de Lautaret en de col du Galibier op het programma stonden en als klein toetje de col du Telegraphe. Lekker ontbeten kunnen we pas om 9 uur vertrekken. Dat ging allemaal voorspoedig. De klim naar de col du Montgenèvre verliep goed , was wel lekker pittig maar goed op een gegeven moment kwam ik bij een tunnel en ik zat met Willem lekker in de klim maar we hadden niet door dat we die tunnel niet door mochtrn. Gelukkig waren de twee Italiaanse renners voor ons die dat in de gaten houden en ons erop wezen dat we absoluut niet die tunnel in moesten gaan, maar naar de p arallelweg ernaast. We hebben de fietsen over de vangrail getild en zelf door de vangrail geklommen en onze weg vervolgd. Op een gegeven moment waren wij volop bezig met de col de Lautaret en kreeg ik een lekke band, de tweede van deze GBBT. Iedereen kon verder gaan en Harry bleef zoals verwacht bij mij om de band te verwisselen en vervolgens konden wij verder. Uiteraard lig je dan een stukje achter en ik heb nu niet het wel en wee van de rest meegemaakt op de beklimming van de Lautaret. Wat ik wel weet is dat Ferry alweer een hele bijzondere route had uitgekozen, kleine weggetjes, kleine dorpjes, over kleine houten bruggetjes. Het verliep op zich voorspoedig maar de wind stak behoorlijk op en dan had je toch ook bij tijd en wijle wel wat last van. Uiteindelijk waren wij tegen 1 uur op de top van de Lautaret. Iedereen was al binnen. Onze soigneur Theo verdient alle veren die Jan al in zijn reet had. Theo stond direct klaar met een broodje en wat drinken, die man is gewoon zijn gewicht in goud waard. Dat mag wel eens gezegd worden een waardige opvolger van onze Wim. Ik heb de Galibier nog nooit gefietst dus voor mij was het totaal weer een nieuwe ervaring, 9 km aan een stuk klimmen en ik had al gezien in het hoogteprofiel van Ferry dat het venijn ook vandaag weer in staat zat.
Bovenop de Galibier aangekomen was iedereen binnen en was het nog even wachten op onze nestor Roel die natuurlijk met zijn achterderailleur met het tandje 28 lekker naar boven zat te harken. Maar hij kwam prima boven onder luid applaus. In het plaatsje Valloire aangekomen was dat een grote chaos van allemaal grote auto’s four wheel drives en nou ik weet niet wat ik allemaal gezien heb maar het was één grote chaos en dat hele plaatje stond helemaal compleet op zijn kop
Ik had gedacht dat de col du Telegraphe langer zou zijn. We hebben lekker rustig omhoog kunnen fietsen. Daarna volgde een prachtige afdaling. Daarvoor hadden we natuurlijk de afdeling van de Galibiet al gehad. Die was heel bijzonder want bovenaan is het hartstikke koud en beneden weet je niet hoe snel je jackies weer uit moet doen. Uiteindelijk waren om circa 5 uur binnen.