Of er in Belloverband verder nog wat gefietst wordt weet ik niet, maar op deze website lezen we er in elk geval erg weinig over. We moeten het doen met de wijze woorden van heimwee en weemoed van onze octagenariaanse President.
Maar gelukkig is er de inmiddels gevestigde traditie van het virtuele vrijdagmiddag pre-borrel fietsen. Een kleine, maar selecte en super gemotiveerde groep oudere bellojongeren, die elkaar op diverse plekken in de wereld (en soms in een andere wereld) treft om samen een mooie rit te maken. En die openstaat voor uitbreiding; stilletjes hopen we nu Ton binnen te halen. Om mee te rijden hoeft hij in elk geval niet voor dag en dauw op te staan om vanuit huis dat pokken-end naar Dieren te rijden.
Wij, dat is Roel, Willem en ik dus nog steeds, reden ditmaal voor de achtste keer samen en hadden daarom de rit De Achtbaan van Innsbruck gekozen. Die is heel lang en heel steil, en was ingekort tot een uur, zodat van de acht uiteindelijk niet veel overbleef.
Ik had uit sociale overwegingen bij het organiseren van deze tocht de zgn. “keep everyone together” functie ingesteld. Dat betekent dat iedereen aan een soort onzichtbaar elastiek hangt, en dus bij elkaar blijft. Als iemand te hard gaat en wil vlammen, kost dat heel veel extra inspanning zonder veel extra snelheid op te leveren, zodat vooruit rijden wordt ontmoedigd. Idem, andersom, voor de laatste man. De wattages worden gemiddeld. Misschien ook iets voor de volgende GBBT, mocht die ooit komen?
Niettemin: boys will be boys en Bello’s will be Bello’s. De competitiedrang is té sterk. En dus waren er toch weer uitdaginkjes en sprintjes.
In de afgezette straten van Innsbruck stonden de toeschouwers ons enthousiast toe te juichen. We reden de stad uit, over de rivier de Inn, onder de Brenner Autobahn door de heuvels in en al snel begon de klim naar het wintersportoord Igls, de route van het wereldkampioenschap wielrennen in 2018 maar dan andersom, en veel steiler. Percentages van 10-15 procent, behoorlijk zwaar. Roel leek daar echter geen enkele last van te hebben en reed vrijwel de hele klim (450 hm) op kop. Of dat komt door het elastiekeffect of door zijn serieuze ftp-trainingsprogramma zal volgende week blijken, als ik dat elastiek doorknip.
De afdaling, minder steil en dus langer en leuker, deden we keurig samen maar toen de stad weer in zicht kwam werd het Roel te machtig en ging hij voorop rijden, ons op zijn bekende manier achter zich aan sleurend. Willem bleef, zoals de hele tocht, in zijn wiel. Er volgde een mooie rit langs de rivier, een kasteeltje hier, een pittoresk kerkje daar, bloemenweiden, nog maar een paar kilometer, wat kon er mis gaan? Kramp! Het soort kramp in je scheenbeen dat niet over gaat zolang je kracht blijft zetten. Ik moest dus van mijn fiets en zag R&W al snel uit het zicht verdwijnen. Het elastiek effect werkt helaas alleen wanneer je blijft trappen. En wachten ho maar! Na een halve minuut met stretchen en water drinken ben ik weer op de fiets geklommen en heb rustig het uur uitgepeddeld. De finale van de anderen heb ik dus niet meegemaakt, maar deze zal ongetwijfeld heroïsch geweest zijn.
Het was weer mooi, leuk en gezellig!