Als Wiebe om 8.30 uur op vier kleine briefjes moet schrijven dat Ferry, Maarten, hijzelf en schrijver dezes de 175 km versie van de Ardense pijl willen rijden, kijken de ouderen van de locale fietsclub in Dolhain/Limbourg hem wat vreemd en niet begrijpend aan. Toch starten wij 10′ later. Bij elke splitsing en/of kruising volgen we keurig de op het wegdek aangeven richting. Een systeem dat perfect blijkt te werken, slechts eenmaal verslikken we ons een paar honderd meter. Natuurlijk hadden ook wij kunnen berekenen dat we met deze afstand pas in het begin van de avond weer terug zouden zijn, maar op het moment van start – zo zou vandaag blijken – was ook nog rekening gehouden met een ander scenario. Het verblijf in Rue du Midi, de tennisclub nabij Vervier, met zeer uitgebreide nevenaciviteiten, was als voorheen en vanouds zo lieten Wiebe en Ferry weten. Het ritje met fietsen op de auto naar de start werd iets verlengd door een wegomlegging en de beperkte google aanwijzingen die Maarten had uitgedraaid. Toch dus met goed ontbijt en dito stemming op de fiets. De gehele Ardennen door met prachtige klimmetjes en mooie afdalingen. We zien verrassend weinig fietsers (meer) en de fietsers die we tegenkomen rijden de Merckx tour. Het weer is redelijk maar nabij Trois Pont verzeilen we in een grote regenbui. In Trois Pont blijken er toch veel meer fietsers te zijn dan we dachten. Allen klonteren samen in het eerste cafe waar je tegenaan rijdt bij binnenkomst. De bediening is in wilde stress. Meer dan een kop koffie na ruim wachten zit er niet in en Ferry en Wiebe melden dat 120 km eigenlijk – en zeker onder deze omstandigheden – wel genoeg is. Trois Pont blijkt bovendien de plaats te zijn waar de beslissing hierover moet vallen. Er onstaat wat discussie met de jonge garde. De onjuistheid van de na de discussie genomen beslissing, hebben we de rest van de – prachtige – dat moest iedereen toch wel toegeven – tocht uitgebreid en bij herhaling moeten horen. Na de koffie nog een stuk taart bij de locale bakker en voort gaat het. Opnieuw prachtige vergezichten, donkere wolken maar geen regen (meer). Rond het moment dat we aan het bier hadden kunnen zitten wordt het voor de jonge garde af en toe iets moeilijk. Maar ook Ferry en Wiebe zijn telkens voor een korte pauze met een natte vinger te lijmen. In Spa volgt na de pauze de stlijlste klim van de tocht daarna zijn de auto’s uiteindelijk toch nog verrassend snel in beeld. Iedereen van de locale fietsclub is al naar huis zo laat iemand ons nog weten. Zo erg is dat niet. Wij spoeden ons naar ons "hotel", douchen daar (deels koud!) en dineren vervolgens heerlijk naast een borrelend golfgezelschap, dat zorgt voor een "volle bak". Later op weg naar huis realiseren wij ons dat we weer optimaal gebruik hebben gemaakt van deze dag. Gelukkig is daar de langste dag om hiervan weer uit te rusten en met veel genoegen op terug te kijken. En dat zullen we allemaal doen!
