Bello rit zondag 25 november 2018
8 uur 45 tref ik Pieter en Ferry in Bernhalde te Ellecom en we biken richting Dieren waar we Dierenaren naar Ellecom zien fietsen. Zij starten ook om 9 uur. Bij de Spar aangekomen staat Jan al te wachten, hij heeft er al 12 km op zitten. Rookes haakt nog aan en daar gaan we. Op naar het “Trukkerscafe”. Zegt mij niks, maar goed ik volg wel. Dat moet ook we want Pieter is al weer twee bochten verder. Als “de Haas” neemt hij het voortouw. Inmiddels weet ik dat dit traditiegetrouw is. Hij leidt ons naar Laag Soeren en we volgen een nieuw single track. Mij te technisch, maar ook Ferry maakt de doorsteek naar het asfalt. Het weer is wat grauw maar minder koud dan vorige week. Er is geen wind. Gelukkig volgen er ook de wat bredere zandpaden, dat ligt mij vele malen beter. Zodra het bult op gaat kan ik weer wat aanhaken, maar Jan en Pieter zijn toch wel de haantjes van voren. Nadat we de A50 onder door gestoken zijn begint de sprint naar het café al gestalte te krijgen. Ik met mijn 26 inch tegen de negenentwintigers. Gelukkig kan ik het bijhouden zonder dat ze volgens mij in de gaten hebben dat ik er al aardig door heen zit. Rookes en Ferry doen wat rustiger aan. Later op de dag snap ik waarom! Koffie met warme appeltaart, en Rookes neemt zelfs een Strudel, compleet met warme vanille saus. Als het er binnen niet zo naar vet had geroken had ik me vast op wintersport gewaand, door de geur dan wel te verstaan. Na een uitgebreid verslag over onze bestelbusperikelen aan Jan, door Pieter, trekken we weer de nevel in. Oh, nee er moest natuurlijk nog gedobbeld worden. Zelf had ik smorgens al een voorgevoel dat ik moest schrijven. Zeker toen Pieter de dobbelsteen op tafel legde, met een 1, gaf hij hem door aan Jan en lachte zich alweer kapot. Tja, ik gooide natuurlijk de 6. Ik kreeg tenminste een flashback aan Perpignan. Altijd koud om weer te beginnen. Behalve voor Pieter, hij trekt al weer van leer. Na een aantal minuten blijkt ook Ferry warm en is de tweede helft niet meer voorin weg te slaan. Ik begreep van Jan dat we de “ramenberg” over gingen, ik heb geen bult gevoelt, maar voor de analen toch interessant. Jan wilde graag richting Velp. Nou Ferry en Pieter wisten wel de weg. Ondanks dat de “tomtom” van Jan steeds aangaf dat hij de verkeerde kant op fietste en moest keren, bleef hij volharden en ons volgen. Nou ja, hij reed op de tweede of derde plek. We kwamen op een gegeven moment op de Schaapsallee uit. Onder aan wel te verstaan. Nou Jan, een stukkie vals plat en dan dalen naar Velp. Een wonder geschiede, we besloten on omwonden met zijn vijven naar boven te fietsen. En ja hoor, het werd een titanen strijd! Pieter legde bij voorbaat al het loodje. Iets “tussen zijn oren” zij hem al dat dit een klote klim was. Dan ben je al verloren en doe je niet mee voor de prijzen. Jan heeft het nog geprobeerd. Vlak na de eerste deel van de klim trok hij door. Maar iedereen volgde, op Pietje na dan. Het tweede deel van de klim wilde Ferry het verschil maken, Jan moest lossen en ik kon ter nauwer nood mee komen. Zeker toen Rookes me zelfs een zetje gaf. Hij kon nog gewoon praten ook. Ben ik zo afgetakeld na de Pyreneeën of is hij zo gegroeid bedacht ik me nog. Toen kwam het kleine stukje dalen waarna de finale klim. En Rookes kende dit kunstje, hij trok zowel Ferry als mij er uit. Ik af volledig op en Ferry werd knap 2e. Zo brachten we Jan een eindje op weg richting Velp en kwam er een mooi einde aan een tocht van 50 km voor de Ellecommers. Jan had veruit het meest gefietst. Pieter daalde nog wel even flink met het gas er op, maar Ferry bleek in de laatste twee hobbels van de overgebleven trio toch wel de sterkste. Petje af!