Eindelijk vakantie. In volle vaart de week afgerond. Maar hoe krijg je dan je hoofd leeg? Gelukkig kun je daar mooie reizen voor uitzoeken. Esoterisch toneelspelen in de Provence of kleurrijk kleien in de Toscane, of nog modebewuster: in Umbrie.

Bello-isten hebben het een stuk simpeler, je gaat met Wiebe en Coen een ochtend fietsen, en je bereikt het zelfde resultaat! Via uitgekiende fietspaden, slopende hellingen, lange afdalingen en fijne koffie word je drie uur lang binnenste buiten gekeerd. Soms zie je de heren in de verte verdwijnen en mag je lekker in jezelf vloeken, soms waan je je in de kopgroep in de Tour de France met 1 tegenstander die jou test terwijl de ander achter je gaat hangen “om je in de gaten te houden”.

Via de Jutberg, Elsberg en Loenermark bereiken we Loenen, om vervolgens via Ramenberg, Lierderbos en Speulderholt richting Ughelen, Hoog Buurlo en Asselt te rijden. Goed voor geest al die schoonheid in de bossen.

Helaas gaat het vlak voor Kootwijk fout. Een berg zand en een vervelende rand, zorgen er voor dat Wiebe hard onderuit gaat. Zoals het hem betaamt, geen onvertogen woord. Wel heen en weer drentelen om de pijn te onderdrukken. Alles lijkt heel, alleen de spieren hard geraakt, en natuurlijk ook de nodige schaafwonden. De fiets is nog heel, dus op het gemak volbrengen we de heenrit tot aan het Hilletje.

Met water en tissues vindt op het terras verdere verzorging plaats, zodat Wiebe er weer goed uit ziet. Wel vervangt hij het appelgebak door een plak cake (ik overigens ook), wat mij enige hoop geeft op een wat kalmere terugtocht.

Misschien was de terugtocht inderdaad wat kalmer, ik heb er weinig van gemerkt. Netjes hield ik steeds de derde plek vast, daarbij het elastiek met nummer twee met name bergop (of heuveltje op eigelijk) wat laten vieren. Helaas werden we bovenop de A50 ingehaald door een solist zodat de afdaling van de Woeste Hoeve naar Loenen gelukkig weer in vliegende vaart mocht plaatsvinden. Geen zere knie bij de een, noch last van de valpartij bij de ander. En mijn hersens konden maar aan 1 ding denken: trappen!

Thuis met een prima gevoel aangekomen, het hoofd helemaal leeg, laat de vakantie maar komen. Wiebe en Coen: dank voor begeleiding en het ontstressen!