Zo kan het

Zo kan het ook gaan: Sta je na een lange onderbreking op Paaszondag, zonder eieren, om 9 uur bij de Spar met Arne, Bouke, Ruud en Wiebe met mooi weer en wordt besloten naar Hoog Elten te gaan. Eerst richting Ellecom gefietst, alwaar ik een lekke voorband krijg. Ik bied nog aan om naar huis te gaan, dat is immers om de hoek, zodat de anderen door kunnen fietsen. Maar nee, daar kan geen sprake van zijn. Dus met vereende krachten de band geplakt en verder richting de IJssel. In de Steeg blijkt dat mijn voorderailleur niet goed meer werkt, de ketting gaat niet meer op het grootste blad, dan maar verder op het middenblad. En in Rheden blijkt een dikke mist te hangen, zodat de bestemming moet worden bijgesteld, we gaan de Veluwe door. De Snippendaalseweg omhoog. Het gaat lekker, de zon is er weer bij. Totdat we de kruising naderen van de Schelmseweg met de Apeldoornse weg. Hier blijkt dat de trapas van mijn fiets zich geheel naar buiten heeft gewerkt, en dat de ketting zo goed als niet meer rond de draaien is. De zaak zit behoorlijk vast. Verder fietsen is er niet meer bij. Even naar huis bellen denk je dan, en je laten ophalen. Mis, mijn eega staat net op de tennisbaan en kan de andere drie tennisfanaten niet teleurstellen. Dan gebeurt er iets bijzonders: Arne heeft een schoonzus die hij zo maar belt en die ons (Arne gaat mee!) zo maar komt ophalen en naar de Steeg brengt. Ineens zit je dan naast een onbekende blonde vrouw, die als chauffeur dient van een bezemwagen. Dan krijg ik ook nog koffie aangeboden in de mooie boerderij van Arne en wordt ik ook nog thuisgebracht. Arne kondigt aan vandaag te gaan trainen op de klim in de Steeg, steeds omhoog een weer omlaag en weer omhoog enz. En ik ga dinsdag maar weer terug naar de Pedaleur, waar ze waarschijnlijk vergeten zijn bij de grote beurt een paar schroefjes aan te draaien.