Saint Martin Vesubie, net vanonder een koude douche gestapt! Het hotel is oude glorie en is dat al jaren! Het bier na de rit was gelukkig wel heel goed, hoewel niet iedereen het schaaltje met afgekloven pitten op prijs stelde. Dit waren de overblijfselen van prima olijfjes. Ook het diner is prima, ansjovis/uitaart met een lekker witwijntje, prachtige plakjes eend (3e keer deze week!), mooie keus aan kaas en een lekker plakje chocoladecake. De ober zit nog in de 1e klas van de lagere hotelschool: hij smijt het bestek en de lege borden op tafel, soms rollen ze door naar de buurman.
Maar eigenlijk gaat het over de dag zelf. Een van superlatieven: mooi weer, geweldige bergen en het dak van de GBBT 2010: de Cime de la Bonnet, maar liefst 2802 meter hoog!!! De hoogst berijdbare top van de Alpen, hoewel de chauvinistische Fransen menen dat het zelfs van heel Europa is.
Omdat de onverslaanbare leider van de bolletjestrui, Harry B, deze dag de rol van hekkensluiter op zich heeft genomen, zijn er vier kandidaten voor de dagprijs. Frank is koude oorlog de dag er voor al begonnen door de laatste col grotendeels in de bus door te brengen onder het mom van technische problemen en de noodzaak de fiets te laten nakijken wat weer niet is doorgegaan. Vandaag geen technische problemen vastgesteld anders dan een ongebruikelijke stop op een terras midden in de laatste klim. Mogelijk lag dit meer aan de berijder.
Tweede kandidaat voor de dagprijs Rijck had een andere methode. Als een hypnotiserende slang straalde hij zijn ochtendhumeur, alweer ontbijt om 7.30 uur, over op de andere kandidaten. Dit had succes want na het hartelijke afscheid van onze gastheer Hans en gastvrouw Paula van de afgelopen dagen van de mooie Auberge in St. Pons (prima gegeten en geslapen) lukte het de vier kandidaten Frank, Rijck, Maarten en Coen om, geheel tegen de nog geen drie minuten daarvoor gemaakte afspraak in om gezamenlijk naar de voet van Bonette te fietsen, na 100 meter al van de overige Bello’s weg te rijden om ze eerst op 2802 meter hoogte weer te willen ontmoeten. Vermeldenswaard is dat de punten in het oosten bleven: Maarten 1 en Coen 2.
Alle (!) overige Bello’s vermaakten zich prima op de flanken van de Bonette. Vers geasfalteerd, zo vers dat we om enkele stukken heen moesten lopen, regelmatig de bergmarmotten die ons riepen, weinig verkeer dat hinderde en uiteraard het nodige stoempen, gemiddeld zijn we 3 uur bezig geweest! Boven wacht ons een prima, warm, soepje. Wim zorgt voor een geweldige begeleiding.
Daarna flitsend de berg af, door een verlaten dorpje, met fascinerende haarspeldbochten (volgens mijn slaapje Ton), eerst op grote hoogte in een machtig massief, daarna via een vriendelijk landschap om tot slot door een canyon en bossen in Saint Etienne op een geweldig terras uit te komen. Helaas is het terras (echt) te druk om ons tijdig verse sla te serveren zodat we na koffie en Perrier (een nieuw fenomeen binnen Bello: waterdrinkers) bij Wim’s bus zijn uitstekende lunch nuttigen, daarbij gebruik makend van het plein en het terras. Vermeldenswaard is de medische constatering dat de Bello’s niet ongevoelig zijn voor de andere sexe die het terras ook mede bevolkt, dit ondanks het gegeven dat al 7 dagen de ballenknijpers worden gedragen. De hormonen doen, ter geruststelling van het thuisfront, gelukkig nog hun werk (of zit “het” gewoon tussen de oren?).
Na de pauze verder 30 kilometer afdelen onder leiding van Maarten, we vliegen het prachtige Gorges de Valebras door. Zowaar maken we daarbij gebruik van een heus fietspad. De bruinrode kleur van de rotsen is apart, de hoogteverschillen adembenemend. Met Nice 50 kilometer op de borden slaan we plotseling scherp een andere richting in, de berg (weer) op richting Valdeblora. Door een slordig hekwerk kijk je honderden meters naar beneden zodat netjes midden op de weg wordt gereden.
Deze Col St. Michel is stevig maar anders van aard, via het bos, daarna een pittoresk bergdorp om te eindigen in een saai Frans skidorp. In de ochtend opgereden met Ton en Ruud, de middag doorgebracht met Wiebe, Arre en Ruud waarbij Wiebe de gezelligheid benadrukte en Arre overhaalde tot een doktersmop. Ruud had een eigen versie van de clou maar zoals het hoort eindigde de mop netjes: maar Rheden: pas op potjes met dekseltjes!
Inmiddels is het diner voorbij, Maarten is blij dat wij allen nu met hem het gevoel kunnen delen niet alleen de col maar ook de bijbehorende cime te hebben volbracht (dit via 1969, Apollo 1 tot en met 11, de strijd met de Russen en de Mont Grappa – uitleg alleen mondeling te verkrijgen), Rijck heeft een tweede fietssonnet te berde gebracht (zie elders op de website) en Wiebe heeft namens het presidium de dit keer meer uitgebreide instructies voor de zaterdag en zondag meegedeeld. Reden om de koffie dit keer te verlengen met een cognacje. Ter geruststelling, met uitzondering van Coen, Ferry en schrijver dezes bevinden alle Bello’s zich om 22.45 uur op hun kamer.