Vijfster

Vijfsterrenwinterrit Als eerste meld ik me bij de Spar. Heel langzaam druppelen Ferry, Arre, Wiebe, Willem en te laat Coen binnen. Ferry heeft de temperaturen bij zich, laagste stand –0,4 graden, bij zijn vertrek was het alweer gestegen tot –0,2! De eerste echte winterrit dus. Wiebe’s voorstel is Victoria bij de Woeste Hoeve. Heeft ook bij hem het chauffeurscafe afgedaan vanwege de verbanning naar de serre? De eerste stukken bos zijn nat en drassig, dat hindert met name Wiebe niet om de gebruikelijke harde paden over te slaan en op meerdere plekken de ruiterpaden op te zoeken. Hoewel het er heftig aan toe gaat in het soms zeer rulle zand, weet de groep aardig bij elkaar te blijven, maar bijna kapot of niet, doorfietsen. De Zilvense Heide ziet er prachtig uit, deels witgevroren, deels dauw die er boven hangt. Geen tijd om bij stil te staan, we moeten door. Meer genieten kunnen we van de Terletse Heide die we dwars oversteken. Op de plassen ligt ijs, ook hier een bijna winters schouwspel. Om nog wat te genieten van de natuur besluiten we om langs het motercrosscircuit het Delerwoud richting noorden door te steken. Eerst keihard werken op de rulle zandpaden, daarna in het woud zelf een prachtige zandweg die op hoge snelheid genomen kan worden. Plotseling hoort de kop dat Wiebe moet lossen. Stilzwijgend wordt bijgeschakeld en gaat het tempo verder omhoog. Met erg veel genoegen wordt enkele kilometers verder een stop gemaakt. Wiebe komt ons netjes melden dat hij het gat niet kon dichtrijden! Dat moest er nog bijkomen ook. Bij Victoria worden we gastvrij welkom geheten, die modder: “ach, we hebben een stofzuiger”. De appelgebak is op, maar het Victoriaantje van Arre en onze Swarzwalder smaakt prima. Wel is de open haard iets te warm zodat we in een rustig hoekje het trainingsprogramma voor de Pyreneeën doorspreken. Iedereen heeft de Fiets-bijlage bestudeerd (of gekocht, maar nog in het plastic zitten), en komt tot de conclusie dat we fout bezig zijn: tot in februari is extensieve training voorgeschreven, terwijl wij voor de pauze op D3 of D4 niveau bezig waren! Dat geeft dus denkstof voor de komende weken. Op de weg terug wordt getracht de extensieve hersteltraining op nieuwe wijze toe te passen. Dit betekent dat regelmatig het grote blad voor er op gaat en gewoon doorgescheurd wordt. De eerste echte pauze wordt gemaakt bij de prachtige, gekruiste, Laag-Soerense sprengen, waar we genieten van de schoonheid van “ons” stukje Nederland. Om 12.15 uur meld ik me thuis, ongeveer 60 kilometer in de benen. We moeten zo naar Enschede, ik denk dat ik maar op de achterbank ga zitten.