Vierde dag: Malosco-Bormio
Om 7 uur zat iedereen fris en uitgerust aan het ontbijt. Er moest immers om 8 uur gefietst worden, want er stond ons een zware etappe te wachten.
Het dagelijks ontbijt-ritueel bestond dit keer uit twee hoogtepunten. De twee Maria’s van het hotel kregen de Bello-lustrummedaille omgehangen als dank voor de goede zorgen. Vanaf nu zijn we altijd van harte welkom. We waren fantastische gasten!
Het tweede ritueel was het verslag van de route van vandaag door Ferry.
Om 7 uur zat iedereen fris en uitgerust aan het ontbijt. Er moest immers om 8 uur gefietst worden, want er stond ons een zware etappe te wachten.
Het dagelijks ontbijt-ritueel bestond dit keer uit twee hoogtepunten. De twee Maria’s van het hotel kregen de Bello-lustrummedaille omgehangen als dank voor de goede zorgen. Vanaf nu zijn we altijd van harte welkom. We waren fantastische gasten!
Het tweede ritueel was het verslag van de route van vandaag door Ferry.
| Tjatjatja, wat zullen we rijden? Tjatjatja, we zullen geen passen vermijden. Wie is de man, die ons dat zeggen kan?…. De ROUTEMAN…tjatjatja (vrij naar de groenteman) |
Welnu, Ferry duidde deze etappe als de koninginnerit, gezien de afstand en de hoogtemeters. De gevreesde GAVIA moest o.a. beklommen worden.
Klokke 8 zat iedereen praktisch op de fiets en de Garmin gaf de route naar de Passo Tonale aan. Dat bleek een verbindingsweg te zijn van oost naar west, zodat een lang lint Bello’s geflankeerd werd door diverse vrachtwagens en personenauto’s. Geconcentreerd en vermoeiend fietsen. De ‘Tonale’ werd voorafgegaan door een korte koffiestop. Diverse ‘bussen’ werden gevormd en een klim van ongeveer 15 km werd voorspoedig genomen. De stijgingspercentages varieerden van 4 tot 8 procent. Bovenop de ‘Tonale’ waren wederom diverse uitdragerijen te zien, die in het programma “Tussen Kunst en Kitsch” niet zouden misstaan.
Ja…..en vervolgens op weg naar de PASSO di GAVIA, de berg met stijgingspercentages van 5 tot 16 procent, waar Johan van der Velde en Erik Breukink in 1988 een heroïsch gevecht leverden met temperaturen onder nul en ijsregen, sneeuw en mist. Zeven km afdalen en dan beginnen…..
De berg toonde zich in het begin van zijn vriendelijke kant, het was warm in het dal en het liep redelijk gelijk omhoog. Maar halverwege kwam de ware aard van deze puist naar voren. In het bos versmalde de weg en liep het stijgingspercentage op tot 15/16 procent!!! Dat is slopend, althans voor mij wel met m’n 88 kg en het begon nog te regenen ook! Met korte mouwtjes en geen ondershirt werd ik tot op de draad nat. Ik moest er wel inwendig om lachen..Johan van der Velde reed destijds ook met dito uitrusting. Toch een beetje heroïek.
De reserves waren toch aangesproken en de laatste kilometer na de tunnel schoot de kramp erin. Uiteindelijk kom je toch wel boven en bij het zien van die voldane gezichten, vergeet je het afzien. De foto’s van Erik Breukink in de Refugio waren indrukwekkend. Harry en Ferry waren dit keer de berggeiten.
En dan nog afdalen….
20 kilometer met hoge snelheden (op mijn teller prijkte 76,7 km/h) en een kleine competitie met Roel, Frank, Meindert en Rijck. ‘Een ware kermisattractie’volgens Frank.
Bormio werd tegen 17 uur bereikt, het was warm in het dal en we werden verwelkomd in een prachtig 70-er jaren retro-hotel.
Voldaan kunnen we gerust aan de vijfde dag beginnen met Fred als gele-truidrager.
Maarten, bedankt voor het hekkesluiterschap en het dragen van de gele trui ! Wiebe voor de maatschap van vandaag en Roel als kamergenoot.
Pieter, chapeau voor je doorzettingsvermogen, je kwam er goed doorheen!