The last time?
Dat is de vraag die op deze gedenkwaardige zondag door ons hoofden ging. Was het de laatste zomerse dag van het jaar waarop we met de racefiets erop uit trokken en tevens de dag waarbij de Greatest Rock’n Roll Band on Earth voor het laatst optrad (en het volgepakte Gelre Dome plat speelde)?
De Bello’s en de Stones hebben in ieder geval met elkaar gemeen dat de krasse knarren hun vitaliteit en plezier niet kwijt zijn en niet denken aan een afscheid.
Welke knarren waren er nu present bij de Spar? Dit waren met respect Ferry, Ruud, Rocus, Pieter, Roel en Ton. Voor de route konden we putten uit Ferry’s digitale Bello-route archief. De bestemming zou Renkum worden. Via Loenen, De Woeste Hoeve, Hoenderloo ging het met gezwinde spoed verder westwaarts. Na een afwachtend begin was het Roel die zijn overtollige voorraad rode bloedcellen aansprak en op de Woeste Hoefweg ons een strak tempo oplegde. Hierbij liet Pieter tactisch een gaatje vallen waardoor de groep zich tijdelijk in tweeën splitste. Via fietspaden over de Ginkelse en Renkumse heide kwamen wij bij de uitspanning Eethuis Airborne. Hier waren we de eerste gasten. De koffie was goed, maar de appeltaart had nog niet de tijd gehad om ons een zacht smaakgevoel te geven. Voor de appeltaartkenners die we inmiddels zijn, was het appelgebak te koud (iets boven het vriespunt) en te droog. Goede berichten hoorden we: met Berend gaat het weer wat beter en naast de komende jaarlijkse Bello bijeenkomst, hebben we ook nog een heus feest van Rocus en Liesbeth. Dagen waarop we ons kunnen verheugen.
Hierna richting Doorwerth , Oosterbeek waarbij we de Holle weg en de Italiaanseweg links lieten liggen. You can’t always get what you want. Iets verderop moeten we desondanks toch de Veluwse heuvelrug op waarbij de vallende bladeren ons wat glibberwerk bezorgden. Op de Utrechtseweg in Oosterbeek ging ik richting Arnhem terwijl de anderen ongetwijfeld nog hoogtemeters aan hun dagscore hebben toegevoegd. Een dag vol met only rock’n roll en veel satisfaction.