Slider09
Slider08
Slider07
Slider06
Slider05
Slider04
Slider03
Slider02
Slider01
previous arrow
next arrow

Ronde van

Ronde van Vlaanderen 2 april 2005 Deelnemers: Roel, Aart B, Wiebe, Bouke, Arre, Aart VDB, Ferry en Coen Het was voor ons vroeg dag op die bewuste zaterdag. Om 03.15 ging bij mij de wekker, want Roel zou al om 04.00 uur voor de stoep van het Brummense halt houden en vervolgens Fery en Arre oppikken. De overige fietsfanaten waren reeds in het Vlaamse pajottenland gestationeerd. Het was rustig op de weg en we arriveerden omstreeks 7.15 uur in het matineuze Ninove.De voiture werd pontificaal( wat een stemmige beeldspraak) op de ringweg geposteerd en gevieren vervolgden wij op d’n bicyclette bij een temperatuur van 3 graden onze weg naar de start. Met behulp van de modernste middelen werden de andere ‘ollanders’ opgespoord en daarmede kon ‘Vlaanderens Mooiste’ beginnen. Ik weet niet hoe het de anderen verging, maar een lichtelijke wielerkoorts maakte zich van mij meester bij het horen van prachtige namen als: Oude Kwaremont, Berendries, Steenbeekdries, Taaienberg, de Muur en de Bosberg. De aanloop tot al deze ‘heroiek der flandriens’ verliep in een rustig tempo o.l.v. van Roel en mijzelf. Dat was op zich wel een leuk gezicht, want kennelijk reden we zo’n voorrijderstempo dat we in no time tientallen fietsers achter ons hadden hangen. Een lang lint werd rustig wakker en trapte de spieren warm tot de eerste berg van het parcours, de Molenberg. Met een hoek van 90 graden en een gevoel van ‘dat wordt zwaar’ keerden we de kasseien op naar boven. Het viel mee! ‘De benen voelden goe’ ! Een proloog van wat een geweldige fietsdag zou worden. Slingerend over de macadamwegen werden de kasseien van de Mater bereikt en stevig in het zadel dokkerden we 3 km licht vals plat naar boven. Bij elke passage werd keurig op elkaar gewacht, een ieder had toch zijn eigen tempo. De temperatuur steeg, de koolmezen floten hun voorjaarslied, de Wolvenberg werd beklommen alsof die er nooit geweest was en het leven was mooi.Wat een prachtige tocht, wat een verrassend mooi landschap met lichtgroene waas en wat een mensen! Het ademde een en al wielersfeer. Ik begreep nu pas goed waarom deze koers zo in het bloed der vlamingen zit. Oke, er was dan wel geen regen, storm en zware malheur, dat wat de Ronde zo kan kenmerken, maar dat mocht de pret niet drukken. Integendeel, hier doe je het voor! Fietsen is ook genieten en niet alleen afzien. De eerste stempelpost lag in Oudenaarde, aan de Schelde, waar we keurig werden voorzien van inkt en nieuwe brandstof. Vanaf Oudenaarde heb je zo’n 12 km vlakke weg tot de echte heuvelzone, een licht niemandsland voor een fraaie hoogmis van taaie klimmetjes en kasseistroken. En een hoogmis werd het! Op de dag dat de paus naar het huis van de Vader werd geroepen kon het niet fraaier. De Oude Kwaremont beet het spits af, de langste van de beklimmingen (2200 m), maar niet de zwaarste. Die volgden daarna, Paterberg ( 400 m) en Koppenberg ( 800 m) waren goed voor meer dan 20 % stijging en dwongen velen tot afstappen, wegens de macht van het getal.Alleen Arre, die de juiste openingen door het fietsgekke volk kon vinden bleef hier volledig overeind. Chapeau ! Elk lid van onze club heeft vol naar vermogen gefietst en gepresteerd zo vroeg in het seizoen, prachtig !. De een vloog tegen de korte hellinkjes op en de ander ramde over de lange kasseistroken alsof ze er helemaal niet lagen. Er werd goed geinformeerd naar elkaars toestand en daar waar de problemen kwamen werd voor elkaar gewerkt en gewacht. Bij mij kwam de ‘hongerklop’ vlak voor Tenbosse, maar Arre’s kaasbroodjes deden gelukkig wonderen. Ik sprak het nog zacht uit tegen Roel, ‘ de Muur komt er zo aan’ en hij begon te lachen, ‘Man we zijn zo bij de finish, geniet er van’ . Voor het beroemde Geraardsbergen zagen we de Kapelmuur al boven liggen en het werd stil in het peloton. Wat nu ? Helicopters? ………….. Zeker en vast!! Het leek nu net echt, de publieke massa verdichte zich en even voelde ik mij Briek Schotte of Rik van Steenbergen met in de ploegleiderswagen Lomme Driessens of Walter Planckaert. Afstappen? No way…tot het bittere einde zou ik blijven fietsen. Bovenaan gekomen maakte een euforisch gevoel zich van mij meester. Achtentachtig keer was deze Muur door grote kampioenen beklommen en nu hadden wij dit geflikt. Yes ! Toen ik even naar onze fietstijd van dat moment keek, kwam ik weer terug op aarde. De kampioenen reden bijna twee keer zo snel. Na de Muur nog even de Bosberg, waar Arre bewees dat de bolletjestrui van ons groepje naar hem zou gaan en toen onder aanvoering van de beide nestors Bouke en Aart B naar de finish in Ninove waar Gomi samen met ons in een ‘Vlaams bistroke’ aan het napraten sloeg. Heren en dame, bedankt voor de fraaie dag en het mooie fietserslatijn. Onderweg terug werd ‘Langs de Lijn’ om 21.50 onderbroken met de mededeling dat de man met de zilveren hamer toegeslagen had. Zijne Voorzienigheid Arre Bekkering had het ons rond negenen al voorspeld. Onder Gregoriaanse klanken werd de thuisbasis bereikt. En nu maar wachten op het ‘Habemus Papa’ of ?… stug door blijven fietsen, wachtend op een nieuw euforisch moment. VDB