De derde dag tijdens een GBBT is al vanaf het begin van dat fietsfestijn de rustdag. Na drie dagen fietsen wel verdiend. Fijn ook dat je twee nachten in hetzelfde hotel kunt verblijven. Dat geeft op zich al een rustig gevoel. En op de rustdag hoeven we ook niet zo vroeg op en ontbijten we een uurtje later, vandaag om 8.30 uur om precies te zijn. Deze keer geen ontbijt in buffetvorm. Het familiehotel, Villa Margherita in Tiglieto, serveert het ontbijt aan tafel. Mooie ham ,lekkere kaas, gekookte eitjes, diverse confitures, honing, home-made brood, koffie en thee sierde de ontbijttafel.
Het home-made brood viel zo in de smaak dat de uitbater werd gevraagd om ons op de 4e fietsdag, morgen dus, van voorraad te voorzien. No problem, zodat we nog wat langer kunnen genieten van de producten die deze vriendelijke familie ons te bieden heeft.
Maar daarna blijkt de rustdag voor sommige Bello’s toch een (deels) werkzaam verloop te hebben.
Er is een probleem met de fiets van Willem. En ja hoor, Harry heeft een nieuwe derailleur in zijn bagage. Ton zijn fiets schakelt niet lekker. Harry stelt wat schroeven bij en het is geregeld. En zo zijn er nog wat klusjes aan de fietsen te verrichten vooraleer Harry zich in fietstenue kan hijsen om 52 km en tig hoogtemeters te gaan fietsen. Andere Bello’s houden het bij een poetsbeurtje, een lekke band vervangen, zich uitleven op het tafelvoetbalspel met een fanatisme waarmee ook hellingen van 15% worden beklommen. Of een dutje in de zon, een boekje lezen en internetten natuurlijk. En onze onvolprezen chauffeur Wim mest de bus uit en zorgt voor een verankering zodat de kratten en ander los materiaal niet kris-kras door de bus rolt als de bochten in hoge snelheid worden genomen.
Het hotel ligt redelijk geïsoleerd t.o.v. vermaak- en vertiermogelijkheden zodat besloten wordt de lunch in het hotel te gebruiken. De tijd tot dat moment wordt overbrugd met heerlijke koffie waarbij Americano, Machiato en Cappuccino het meest getapt zijn.
De lunch, met de gebruikelijke pasta vooraf, is van goed niveau en een glaasje prosecco maakt het tot een aangename overbrugging naar het middagdutje dat de meeste Bello’s inlassen om het begrip rust nu eindelijk eens inhoud te geven.
Harry verschijnt ten tonele maar laat de wandeling naar het dorpje die de Bello’s ondernemen aan zich voorbijgaan.Een steile afdaling te voet volgt maar gelukkig treffen we In het dorpje treffen een bar aan genaamd Il Mio. Ook hier is Mio dus toonaangevend. De ijsjes van eu 2,50 vinden gretig aftrek in de hoop dat de budgethouder deze uitgave zal fiatteren. Een lid van de KC is op voorhand akkoord.
Voor de weg terug naar het hotel wordt een omweg gekozen obv een niet al te betrouwbaar lijkend kaartje. Niemand heeft een navigatiesysteem bij zich gestoken zodat we op het kaartje zijn aangewezen. Wederom volgt een forse klim waarbij het wandelpeloton in brokken uiteenvalt. Ook nu komen we zonder problemen bij het hotel waar op het terras drankjes in diverse soorten en maten worden genoten en de voorraad noten van Pieter flink wordt aangesproken. Pieter wil eigenlijk nog een bezienswaardigheid bezoeken en krijgt Harry, Ton en Rocus mee. Daarna is het tot het diner om 20.00 uur ieder voor zich.
Tijdens het diner krijgt Wiebe het woord. Als vervanger van de uitvinder van de veteranen-beeldjes Fred, is aan hem de eervolle taak om deze te mogen uitreiken aan Ruud, Harry en Ton(waarbij Ton opmerkt dat hij vorig jaar ook al een beeldje heeft gehad en dat kan er na de verwisseling van de km. met de hm. nog wel even bij) die allemaal met de 5e GBBT aan het fietsen zijn en volgende week dit beeld der beeldjes in hun medaillekast een plaatsje kunnen geven. Applaus voor deze heren volgt en zo ook voor chauffeur Wim, die een dag lang door een bijrijder op de vingers is gekeken en wiens bijdrage aan het welslagen van de GBBT ’s nog eens worden genoemd en geroemd. |
Na nog een kop koffie straks snel in de liggende ruststand. Morgen wacht de tocht naar Balestrino. Hopelijk werkt de rustdag voor iedereen goed uit.
