Dit jaar w
Dit jaar was Club Bello weer vertegenwoordigd op de Weissensee. Toegegeven, met één lid een grensgeval, maar toch. En om grenzen draaide het deze editie.
Werden vorig jaar alle schaatsevenementen op de Weissensee afgelast wegens overvloedige sneeuwval, dit jaar was er nauwelijks iets “weisses “ op de Weissensee te bekennen. En omdat vorige week ook de vorst het zowel overdag en, op een enkel graadje na, ook ’s nachts liet afweten, ontbrak de ware winterbeleving. Desondanks konden alle evenementen doorgang vinden op het zgn. “ kleine meer “. Maar als er een veegmachine door het ijs zakt en bij een tochtje over het grote meer met de gasten van ons hotel ook één door het ijs ging, dan weet je dat het allemaal op de grens was.
Ook het menselijk kunnen heeft een grens en die tekende zich vorige week dinsdag af tijdens de tweede grote toertocht. Het ijs, vanaf zondag blootgesteld aan te hoge temperaturen en de inwerking van de zon, liet zeer te wensen over. Naar verluidt hebben slechts zo ‘n 30% van de ruim 1.200 deelnemers de 200 km. volbracht. Anderen sneuvelden op conditie en/of door valpartijen en/of zagen de rondetijden van de rondjes van 16,7 km. zodanig oplopen dat ze het voor gezien hielden.
In de eerste 6 van de in totaal 12 ronden ging ik zo ‘n 5 keer fors onderuit waarbij vooral mijn heupen het moesten ontgelden. Dat was behoorlijk pijnlijk en op een bepaald moment was ik meer bezig te voorkomen dat ik weer zou vallen dan met lekker vrijuit schaatsen. Met als resultaat dat je groepjes gaat mijden en alleen komt te zitten. En Bello ’s weten wel wat dat betekent.
Na 6 rondjes en 100 km gaf de klok 12.00 uur aan en wist ik dat door de inwerking van de zon op het ijs de situatie alleen maar zou verslechteren. Ik besloot te gokken op de herkansing tijdens de 3e toertocht, vorige week vrijdag, en stapte uit. Lekker vroeg met Pia aan de koffie met apfelstrudel.
De dagen daarna veranderde er weinig in de weersituatie. De temperaturen bleven hoog. Wel liet de zon zich wat minder vaak zien en dat, samen met het voortreffelijke werk ( schaven, vegen en poetsen ) van de “eismeister” en zijn team leverde wel een betere ijsvloer op.
Dus vrijdag maar weer aan de slag. Na 6 ronden en 100 km. was ik nog niet één keer onderuit gegaan en lag ik 45 min. voor op mijn tijd van dinsdag. Het ijs was toen nog goed en ik zat in mooie groepjes. Maar de blessures van dinsdag gingen hun tol eisen. En omdat de ijsvloer het ook die dag nog zwaar te verduren zou krijgen en het mij dinsdag goed was bevallen om vroeg met Pia aan de koffie met apfelstrudel te gaan dacht ik, wees wijs Wiebe, uitstappen.
De wijsheid won het deze keer van de prestatiedrang. Evaluerend ben ik tot de conclusie gekomen dat dit misschien aan Drees ( hij ruste in vrede ) toegeschreven kan worden. Twee jaar geleden, nog net geen 65, en alle keren daarvoor, schaatste ik probleemloos en van alle wijsheid gespeend de 200 km. en nu, AOW ‘er, is het gebeurd met de bakker? Maar ik probeer grensverleggend bezig te blijven en ik hoop dan ook volgend jaar een kans op rehabilitatie te krijgen.
En voor het overige hebben Pia en ik heerlijk genoten van een mooie vakantieweek in “ons” hotelletje Gralhof waar alle vaste gasten weer aanwezig waren en sprake is van een hoog reüniegehalte. Genoten ook van de vele wedstrijden van toppers en subtoppers die over het ijs racen alsof er geen slecht ijs bestaat. En van de ontmoetingen met schaatsliefhebbers van elders, waaronder in een cafeetje de ouders van Lars Hogeboom, voordat hij zaterdag jl. de alternatieve won.
Dat ook alle lekkernijen en wijntjes zo hun bijdrage hebben geleverd bewees de weegschaal vanmorgen. 70 kg. schoon aan de haak bij een gangbaar gewicht van 67,5 kg. en een streefwaarde van 65 kg. Ook hier is een grens overschreden waar ik vanaf vandaag, proberend om niet uit te stappen, mee aan de slag ga.