Vandaag was het eindelijk zover, mijn eerste fietstocht met de mannen van Bello. Als chauffeur van de tocht in de Picos de Europa (2019) heb ik verschillende leden van de groep leren kennen maar als je in het peleton mee fietst dan leer je de mensen het beste kennen.
Om 08.30 stond ik startklaar. Mijn oude vriendin, een Gazelle Torrente crossbike, was recentelijk opgeknapt en de originele kleuren oranje frame en gele velgen glommen in het waterige ochtendzonnetje.
Strak om 08.45 vertrokken we richting de Spar waar Meindert, Wiebe en Rocus inmiddels ook waren gearriveerd. Het was voor mij 15 jaar geleden dat ik voor het laatst op een mountainbikepad had gereden. Was even wennen maar het voelde al snel weer vertrouwd.
Kronkelend over de Veluwe reden we richting Hoenderlo. Op de vlakke harde wegen voelde ik me als een jonge god. Maar pas op, rij je vooraan dan zeggen ze niet tijdig dat je links af moet, m.a.g. keren en hijgend en puffend proberen weer aansluiting te krijgen. De instructies van ´navigator´ Ferry werden niet altijd opgevolgd, m.n. niet door ´Zoef Zoef´ Pieter die plechtig beloofde dat de koffie binnen handbereik was. De twee bionische mannen Meindert en Wiebe werden bij tijden gelanceerd. Vooral de gechipte Meindert schoot als een tweetrapsraket langs je heen. De koffie met gebak smaakte heerlijk en vol goede moed en met nieuwe energie vertrokken we huiswaarts. Ik verloor nog wel met het dobbelen zodat ik mijn eerste bijdrage mag schrijven. Als snel merkte ik dat mijn hart letterlijk en figuurlijk nog wel wilde maar dat mijn benen capituleerden. ‘Zuster Theresa’ Rocus hield mij goed in de gaten. Toen we de verharde weg naar Loenen overgingen besloot ik links af te slaan. Ik deelde dit met de groep en wist de heren met moeite te overtuigen. ´Meneer de Uil´ Wiebe kwam met een wijze opmerking: ´mannen soms moet je goed luisteren naar wat iemand zegt, Theo wil het liefst in zijn eigen tempo naar huis rijden’. Goed begrepen Wiebe al ging het tegen het gevoel van de mannen in, want het is toch samen uit samen thuis?
In alle rust reed ik richting Loenen en in Laag Soeren werd ik ingehaald door een moeder met twee kinderen op de fiets. Zomaar een moeder of was zij de beroemde (ex) mountainbikester uit Eerbeek? De ‘piep was leug’ zeggen ze in de Achterhoek.
Moe doch voldaan zit ik nu achter de computer en schrijf dit verslag.
Er is nog wel het nodige werk aan de winkel.