De vijfde dag zou een rustdag moeten zijn. Niet iedereen vond dat echter nodig (hierover later meer).
De rustzoekers zijn gestart met een heerlijk rustig ontbijtje. Daarna trok een grote groep richting Barcelonette, een wandeling van een tweeënhalve kilometer. We passeerderden het centrum van Saint Pons waar in de drukte Fred bijna onderuit werd gereden. Barcelonette bleek een rustig toeristendorpje met als belangrijkste bezienswaardigheden de terrasjes voor de cafés en de restaurants. Ontspannen werd er koffie ingenomen, rijk ‘gestoffeerd’ met het door Wiebe aangerukte gebak. Hier in Frankrijk is het bij de cafés en bars geen enkel probleem als je bij de Patisserie even een doos gebak haalt, om dat bij de bestelde koffie op te drinken. Van Coen weten we inmiddels al wel, dat we hem een groter plezier doen met een Perrier dan met koffie. De volgende intensieve activiteit, die werd ondernomen was het ons en groupe verplaatsen naar het terras van een restaurant (ca 300 meter verder). Hier werden prachtige salades opgediend en voor de echte innemers een stukje in zijn eigen vet gegaarde lamsrug. Hierna volgde de wandeling terug naar het hotel, alwaar onmiddellijk de poetsdoelen, gereedschappen e.d. opgepakt werden om ons troetelkind te verzorgen. Wat blijken die mannen toch een ontzettende pietlutten te zijn: elk vlekje, kraakje en elke beginnende slijtage werden weggepoetst. Tot aan het diner van acht uur werd er wat geluierd, uitgerust, gebabbeld en gehangen.
Harry, Roel en Maarten meenden, dat rust hun minder goed zou doen dan een dagje ontspannen fietsen. Zij vertrokken om 10:30 om vanuit het hotel (Maison d’Hôtes l’Escale en Umbayein Saint Pons) voor een tochtje naar de Col d’Allos. Naar het begin van de klim bleken een zevental kilometers naar de splitsing richting Pra Loupe eenvoudig te overbruggen met het inmiddels bekende treintje. Hierna volgde 17 kilometer klimmen over een hele rustige weg. Bijna geen auto’s en minstens net zo veel fietsers als auto’s. Prachtig weer, weinig wind en veel zon. Harry en Maarten probeerden voorop al pratend het elkaar moeilijk te maken (wat Harry nog het beste lukte). Roel volgde rustig op enige afstand. De heren reden rechtstreeks naar de top, want een Col is niet beklommen als je niet rechtstreeks en zonder te stoppen naar de top rijd. Onderweg werd Roel’s derailleur nog even bijgesteld door Harry en Maarten. Nadat de top bereikt was werd er teruggekeerd naar het restaurant net onder de top, waar de heren zo’n anderhalf uur lang vertroeteld werden door een aardige dame. Probleempje was wel, dat er op deze hoogte er geen elektra beschikbaar was, zodat het betalen met een creditkaart niet mogelijk was en er dus contanten bij elkaar gesprokkeld moesten worden. De afdaling is volgens Harry minder spectaculair als Col de Cayolle, maar toch zeker de moeite waard. Met zo’n 45 kilometer in 2 uur fietsen was dit toch niet echt een rustdag. Om 14:30 volgde het groepje zich bij de overigen om ook te gaan poetsen en te sleutelen.
Ook vandaag is ons weer een prima diner voorgeschoteld door Paula en Hans. Een quiche, Beuf Bourguignon en Frank’s speciale dessert. Inmiddels is duidelijk geworden dat morgen maar liefst 11 mannen het echte rondje gaan fietsen. Uw verslaggever van vandaag en hekkensluiter van morgen had gehoopt dat slecht enkele cracks het rondje zouden fietsen en een hekkensluiter alleen een ongewenste last zou zijn. Helaas, niets blijkt minder waar te zijn. Wachtend op de koffie om het diner af te sluiten gaat dit verslag ‘live’.
De rustzoekers zijn gestart met een heerlijk rustig ontbijtje. Daarna trok een grote groep richting Barcelonette, een wandeling van een tweeënhalve kilometer. We passeerderden het centrum van Saint Pons waar in de drukte Fred bijna onderuit werd gereden. Barcelonette bleek een rustig toeristendorpje met als belangrijkste bezienswaardigheden de terrasjes voor de cafés en de restaurants. Ontspannen werd er koffie ingenomen, rijk ‘gestoffeerd’ met het door Wiebe aangerukte gebak. Hier in Frankrijk is het bij de cafés en bars geen enkel probleem als je bij de Patisserie even een doos gebak haalt, om dat bij de bestelde koffie op te drinken. Van Coen weten we inmiddels al wel, dat we hem een groter plezier doen met een Perrier dan met koffie. De volgende intensieve activiteit, die werd ondernomen was het ons en groupe verplaatsen naar het terras van een restaurant (ca 300 meter verder). Hier werden prachtige salades opgediend en voor de echte innemers een stukje in zijn eigen vet gegaarde lamsrug. Hierna volgde de wandeling terug naar het hotel, alwaar onmiddellijk de poetsdoelen, gereedschappen e.d. opgepakt werden om ons troetelkind te verzorgen. Wat blijken die mannen toch een ontzettende pietlutten te zijn: elk vlekje, kraakje en elke beginnende slijtage werden weggepoetst. Tot aan het diner van acht uur werd er wat geluierd, uitgerust, gebabbeld en gehangen.
Harry, Roel en Maarten meenden, dat rust hun minder goed zou doen dan een dagje ontspannen fietsen. Zij vertrokken om 10:30 om vanuit het hotel (Maison d’Hôtes l’Escale en Umbayein Saint Pons) voor een tochtje naar de Col d’Allos. Naar het begin van de klim bleken een zevental kilometers naar de splitsing richting Pra Loupe eenvoudig te overbruggen met het inmiddels bekende treintje. Hierna volgde 17 kilometer klimmen over een hele rustige weg. Bijna geen auto’s en minstens net zo veel fietsers als auto’s. Prachtig weer, weinig wind en veel zon. Harry en Maarten probeerden voorop al pratend het elkaar moeilijk te maken (wat Harry nog het beste lukte). Roel volgde rustig op enige afstand. De heren reden rechtstreeks naar de top, want een Col is niet beklommen als je niet rechtstreeks en zonder te stoppen naar de top rijd. Onderweg werd Roel’s derailleur nog even bijgesteld door Harry en Maarten. Nadat de top bereikt was werd er teruggekeerd naar het restaurant net onder de top, waar de heren zo’n anderhalf uur lang vertroeteld werden door een aardige dame. Probleempje was wel, dat er op deze hoogte er geen elektra beschikbaar was, zodat het betalen met een creditkaart niet mogelijk was en er dus contanten bij elkaar gesprokkeld moesten worden. De afdaling is volgens Harry minder spectaculair als Col de Cayolle, maar toch zeker de moeite waard. Met zo’n 45 kilometer in 2 uur fietsen was dit toch niet echt een rustdag. Om 14:30 volgde het groepje zich bij de overigen om ook te gaan poetsen en te sleutelen.
Ook vandaag is ons weer een prima diner voorgeschoteld door Paula en Hans. Een quiche, Beuf Bourguignon en Frank’s speciale dessert. Inmiddels is duidelijk geworden dat morgen maar liefst 11 mannen het echte rondje gaan fietsen. Uw verslaggever van vandaag en hekkensluiter van morgen had gehoopt dat slecht enkele cracks het rondje zouden fietsen en een hekkensluiter alleen een ongewenste last zou zijn. Helaas, niets blijkt minder waar te zijn. Wachtend op de koffie om het diner af te sluiten gaat dit verslag ‘live’.