Slider09
Slider08
Slider07
Slider06
Slider05
Slider04
Slider03
Slider02
Slider01
previous arrow
next arrow

Dag 6: Cangas del Narcea – Oviedo

Na een alweer uitstekend ontbijt stond iedereen ruim op tijd klaar voor de traditionele groepsfoto in Bello-tenue. De receptioniste van het hotel zorgde ervoor dat ook inderdaad iedereen op de foto’s (meervoud) kwam, want uiteraard zijn er meerdere smartphones en kunnen die zowel staand als liggend foto’s nemen. Desondanks was de vertraging t.o.v. de geplande vertrektijd gering en begonnen we met de eerste ruim 25km van deze “Uitrij-etappe” (volgens Ferry) over een vrij grote weg.

Na de kritische onderlinge woorden over het wat ongecontroleerde rijden over deze grotere weg gisteren, bleek het de Bello's toch te lukken zeer gedisciplineerd deze 25 licht dalende km’s naar Soto de la Barca te overbruggen. Daarna kwamen de kleine wegen, waar we, zoals gebruikelijk in deze GBBT, de weg geheel voor onszelf hadden. De eerst 18km van die kleinere wegen bevatten 2 kleinere (Las Estacas en een col zonder naam en een wat grotere col (Alto de Carricedo); in de kopgroep (ja, er is regelmatig een kopgroep als de weg begint te stijgen) werd gezamenlijk besloten in een keer door te rijden tot de Alto de Carricedo. In de afdaling gebeurde datgene, wat vrijwel iedereen de hele week al had verwacht, nl. de onvermijdelijke lekke band van Rocus; de eerste en enige van de hele GBBT.

Ondanks het toch aanzienlijke hoogteverschil dat we in deze drie klimmetjes moesten overwinnen, bleek dat toch slechts de inleiding tot de veel zwaardere klim naar Las Cruces (o.a. 3km met 11% gemiddelde (!) stijging), waar Theo boven klaarstond met een dampende pan soep omdat in deze lege wereld geen koffietentje te vinden was. Zoals wel vaker deze week bestond de afdaling uit een eerste steil gedeelte, gevolgd door een tweede deel met een wat lager hellingpercentage en juist op die overgang bleek er in het midden van niets alsnog een koffietentje. De koffie was goed, maar de afwezigheid van zowel wifi als 4G veroorzaakte bij sommige deelnemers een onbehaaglijk gevoel omdat er nog correcties moesten worden aangebracht in de tenaamstelling van het retourticket. Daarom zonder de gebruikelijke taart snel door naar Grado waar wel, maar uiteindelijk zonder resultaat, wifi beschikbaar was. De lunch werd daardoor “genoten” op een stoffige en stenige parkeerplaats en na alle luxe van het Parador bracht dat ons weer met beide benen op de grond en de lunch smaakte er niet minder om.

En Ferry zou Ferry niet zijn als er geen “uitrij-colletje” aan de “uitrij-etappe” zou worden geknoopt: waarom zou je de directe weg naar Oviedo nemen, als er ook een omweg is met nog eens een kleine 400 hoogtemeters? Gaandeweg werden de wegen wat groter en het gedrag van de Bello’s noodzakelijkwijs iets gedisciplineerder, maar toch had het er alle schijn van dat een deel van de lessen van vanochtend al vergeten waren. Gelukkig was er nog een stop: het champagne-ritueel vertrok zich zo’n 6 km voor de finish en bleek een uitgelezen moment om het gedisciplineerd rijden in kleinere groepjes nog eens onder de aandacht te brengen en het moet gezegd, de uitvoering was van uitstekende kwaliteit.

Na aankomst bij hetzelfde hotel dat we eerder in Oviedo hadden gehad, werden de taken verdeeld zodat de bus snel eerst leeg gehaald en vervolgens weer snel volgestouwd kon worden met alle fietsen, tassen en alles wat er nog meer bij een GBBT komt kijken.

Nu rest ons nog slechts een biertje, het afsluitende diner en de terugreis. De enige onbekende, op het moment van schrijven, i.e. voor het diner, is of een van de aanwezigen zich geroepen voelt om een tweede tafelrede te houden of dat het gezag van Wiebe zodanig aan erosie onderhevig is dat zijn zorgen, geuit via Arre op de allereerste dag van deze GBBT, door de deelnemers van deze GBBT worden genegeerd.