Geen enkele Bello meldde zich vanmorgen via de whatsappgroep als deelnemer aan onze zondagse ATB-rit. Niet vreemd dat ik de mogelijkheid niet uitsloot om alleen de Bello-eer hoog te moeten houden. Toen ik echter, enkele minuten vóór 9.00 uur en vroeg voor mijn doen bij de Spar arriveerde, stond Rocus daar al te wachten. It takes two to tango waardoor niets het welslagen van de rit van vandaag meer in de weg stond. Misschien een beetje regen later op de dag, maar bij het vertrek was het droog en lekker fris weer. Heerlijk om buiten te zijn waar de energie zit.
Rocus voelde er wel voor om de crossbaan te pakken maar dan in omgekeerde richting. Dus vanaf de A 50 naar de Kop van Deelen. Vanaf de start fietsten we deze keer via de Domeinlaan en langs de hockeyvelden het bos in. Langs oude en nieuwe routes richting de Haverkist waren we elkaar ineens kwijt. Maar, beide terugfietsend op onze schreden, behoorde dat probleem snel tot het verleden.
Via de nieuwe route die parallel loopt aan de Burg. Bloemersweg kwamen we bij de brandtoren en koersten we langs het betonpad af op het viaduct over de A 50, vlakbij de ingang van de crossbaan. Daar was het een drukte van belang en de voorbereiding voor wedstrijden in volle gang. Maar de motoren zwegen nog. De natuur nog in rust, straks in rep en roer.
Met de wind vol in de rug zeilden we naar de Kop van Deelen en vandaar via de “Ronald-route” het Deelerwoud door. Ineens werd het heel erg druk met tegenliggers voorzien van stuurbordjes die rechtsaf sloegen waar wij eigenlijk nooit mogen komen. Blijkbaar heeft de Merida ATB Tocht die deze tocht vanuit Klarenbeek organiseerde betere relaties met Natuurmonumenten dan een stelletje ATB’ers die onder de vlag van Bellos of Veluwerijders fietsen.
Ter hoogte van het oorlogsmonument verscheen de afstand van 30 kilometer in beeld hetgeen ons deed besluiten om te pauzeren bij Victoria. Daar hebben Rocus en ik het wereldleed (Australië) de revue laten passeren, ons zitten verheugen op het komende weekend ( Schier ) en ons verbaasd over het feit dat we maar met z’n tweeën waren. Maar de koffie met heerlijk appelgebak smaakte er niet minder om. Een foto waard om op de groepsapp te plaatsen, die het antwoord bewerkstelligde op de vraag waar iedereen toch was. En waaruit blijkt dat Lomar fnuikend is voor de opkomst bij de Spar.
Met een dikke zes sleepte ik het schrijven van het verslag binnen en maakten we ons klaar voor het vervolg van de rit die regenachtig zou verlopen. Fietsend door de de Varrenna, langs Hoeve Delle en de resterende kilometers achter Loenen, Eerbeek en Laag-Soeren langs, kwamen we toch met een voldaan gevoel en 55 km. op de teller mooi op tijd voor de lunch thuis.
