Dit zijn de woorden die ik uitgesproken heb tijdens de afscheidsbijeenkomst voor Coen.
Met veel dank aan Wiebe en Arne!
Lieve Alice, kinderen, familie en alle aanwezigen. Ik spreek namens de fietsclub Bello waar Coen lange tijd mee heeft gefietst. Coen en ik hebben ons daar zo’n 13 jaar geleden bij aangesloten. U kent ze wel, die jongens op de racefiets die op zondagmorgen gaan fietsen…en wel zo hard als mogelijk is. Maar onze club is meer dan een fietsclub, het is vooral ook een vriendenclub.
Coen jij blijkt een jongen te zijn vol humor die altijd.. maar dan ook altijd goeie zin heeft en je kunt met iedereen goed opschieten. Je geniet van het leven. Altijd bezig met sporten en gezondheid.
Wat héb ik je vaak horen zeggen dat wij toch maar geluk hebben om dit allemaal op onze leeftijd te kunnen doen.
In de winter komt er ook nog eens hardlopen bij, door de Veluwe…en schaatsen in Deventer. Het hele jaar door fietst je zo’n twee keer per week naar je werk in Nijmegen heen en weer. En dan is er ook nog de sportschool.
Ik zie dat je geniet van onze clubtochten door de heuvels in Limburg en de Ardennen en de grote meerdaagse bergtochten in de Pyreneeën, de Dolomieten en de Franse alpen.
Tijdens deze buitenlandse uitstapjes zijn wij altijd kamergenoten en zo heb ik vele malen meegemaakt dat je als eerste Alice belt nadat we de koffers naar de kamer hebben gesleept… Alice, we zijn alwéér goed aangekomen!
Dan wordt er een grote appel gegeten en véél noten…die lekkere uit Zutphen. Je ontbijt de volgende morgen bestaat uit de ijsselbollen… van de Driekant.
Met technisch vernuft richt je ieder jaar onze bestelbus in. Vijftien racefietsen krijgen, helemaal los van elkaar een perfecte plek. Er blijft ook nog plaats voor een koelkast en bergen tassen en koffers.
Bergóp rijden wil je altijd. Ook als wij iedere zondagmorgen bij de Spar in Dieren vertrekken ga je het liefst full speed de Veluwe in. Beroemd is het Coen rondje dat je regelmatig solo fietst waarbij je zo vaak mogelijk een klim naar de Posbank neemt.
Bergop gaat het als een speer. Dat werkt ook wel eens in je nadeel. Als we bijvoorbeeld met z’n allen fietsen in Oostenrijk kom je als eerste …lang voor de rest… bovenop de Bielerhöhe, een berg van ruim 2000m hoogte. Je fiets gewoon door… keihard omlaag…óók een van je specialiteiten overigens. Alleen ….ons overnachtings adres was vlak bij de top. Gaandeweg komt je tot de conclusie dat er iets niet klopt en je draai om. Na een lange extra klim kom je breed lachend aan bij het hotel. Niets aan de hand!… Wij zitten dan al lang met een biertje op het terras.
Onze gesprekken gaan vaak over thuis, kinderen, kleinkinderen, muziek, films en politiek, klussen bij je kinderen, familie en vrienden, je werk.
Alice en Melien, mijn vrouw, fietsen ook samen sinds een aantal jaren, op de racefiets en de mountainbike. Met z’n vieren hebben we de afgelopen twee jaren een gezellig weekend Zuid Limburg beleefd. Daar, tussen de heuvels ben je in je element.
Dan opeens is er het bericht dat er iets niet in orde is. Er volgen talloze bezoeken aan ziekenhuizen. Je manier van fietsen verandert daardoor niet…nog steeds zo hard mogelijk…én op kop.. topfit zo lijkt het.
In juni en de eerste helft van juli wil je alsmaar blijven fietsen. Je gaat er helemaal in op en wil op die manier ook op krachten blijven voor een op handen zijnde operatie. Helaas, dat zal er niet meer van komen.
Coen, ik zal me jou blijven herinneren als een enthousiaste en prachtige sportman, een wereldgoser met humor, altijd in voor een grap of een felle sprint, een geweldige vriend. Het zal anders worden zonder jou. We gaan je missen.
