Slider09
Slider08
Slider07
Slider06
Slider05
Slider04
Slider03
Slider02
Slider01
previous arrow
next arrow

Gisteren

Gisterenavond vriendelijk doch resoluut het aanbod om stipt 9.30 uur vanuit Eerbeek-Zuid te starten afgeslagen, na enkele kilometers zwoegen met de Dierense starters al een beetje spijt van die hoogmoed. Het stamppotdiner van de vorige avond had er harder ingeslagen dan ik voor mogelijk hield. De benen waren zwaarder dan ooit. Maar ja, de weegschaal liegt niet en vandaag werd me nog verteld dat we NU de bodem leggen voor de zeer succesvolle Bello 2010 Franse Alpen toer.
Dus toch maar gestart bij de Spar, waar 4 afgetrainde hoofden van Wiebe, Ferry, Coen en Arre goedgemutst stonden te wachten en die, nadat nog wat spulletjes her en daar waren opgehaald (ook of juist afgetrainde hoofden vergeten nog wel eens wat), achter de oerenthousiaste koploper Wiebe goed van start gingen. Dit keer geen discussie, de hekkensluiterplek was voor mij.
Via het Hupkesbosch en de Jutberg, langs de Soerense Sprengen, over de Coldenhove en Steilhul om uiteindelijk bij de Vrijenberg wat meer tijd te nemen om eens goed om ons heen te kijken. Op die plek zou de nieuwe Natuurmonumenten MTB-route kunnen starten en we hoopten uiteraard dat Arne daarin wat kan betekenen. Na dit plechtige moment werd de vliegende vaart weer snel gevonden zodat het net verkregen beetje adem ras overging in amechtig gehijg.
Het eerst kwamen we langs het chauffeurscafé waar we bleken te stoppen. Modderig maar droog kwamen we daar aan, waar later nog Bert en zijn maat Jan en Aart aanschoven. Het kernteam voor de toer 2010 moest nog wat zaken regelen, boeiend om te zien hoe snel en eensgezind financiële beslissingen werden genomen, een dealingroom waardig. Een gesprek over het opaschap werd direct afgekapt, mooi dat er toch nog taboes binnen Bello bestaan. Ik hoop dat hij de volgende keer wel een foto laat zien van het kleinkind.
Terug eerst door het Liederbosch en Varenna, daarna het Deelerwoud, waarbij ik nog even de vrees had dat we het luchtvaartmuseum zouden gaan halen, maar gelukkig werd tijdig het tunneltje onder A50 ontdekt. Arre wist van daaruit een alternatieve route de groene heuvel op. Het rijden op dit pad werd vergeleken met het (wezenloos) rijden op kasseien. Bello kennende zullen we ongetwijfeld dit pad vaker gaan rijden. Op dat moment begon het voor het eerst lichtjes te regenen terwijl buienrader toch een aantal buien voor deze ochtend had voorspeld. Mijn regenjasje was nagenoeg voor niets geweest.
Tot slot via De Imbosch redelijk in de buurt van Eerbeek afgezet. Via de Lange Juffer moeten de overigen weer in de buurt van hun huizen zijn terechtgekomen. Met 48 kilometer in benen en het lijf moe toch nog op een schappelijke tijd thuis. Zeer tevreden over het stukje basis dat ik, dankzij mijn mederijders, had weten te leggen. Zelfs de weegschaal werkte mee en gaf een mooi cijfer.