Dat blijkt heel eenvoudig oplosbaar, wanneer je met twee man bent, waarvan er één de schrijver van het laatste verslag blijkt te zijn.

Gelukkig is er ook wat te schrijven (wij verhalen graag van feitjes, grote zaken daar doen we niet aan), want vele nieuwe wegen en paden zag ik vandaag voor de koffie, met wegkapitein Rocus als richtinggever. Loenen en Eerbeek kennen we inderdaad, maar via Engeland naar Apeldoorn fietsen, deed ik niet eerder. Apenheul en Julianatoren reden we voorbij en de koffiestop was niet bij de Echoput. Ergens draaiden we de Amersfoortseweg af en reden we het bos in. Smalle fietspaden zijn daar voor ons aangelegd. Zo smal dat mensen schichtig met hun e-bikes de berm inschoten, wanneer ons ééntonig veerbelast belletje achter hun klonk. Het fietspad dook onder de A1 door met tunneltjes van het type, dat ooit diende om het losgeld van Heineken uit te wisselen (al was dat de A12). Ook het spoor Amersfoor – Apeldoorn kruisten we via een overweg van het soort waar machinisten slecht van slapen. Zo niet Rocus, hij hield koers en na meer bochten en buigingen kwamen we uit in Kootwijk, waar de uitbater van het Hilletje Bello gastvrij ontving.

De pauze was goed en lang genoeg om de regen door te laten breken. Het deed bijna tropisch aan: met een welhaast warme regen en stevige wind over de vlakten van Radio Kootwijk, Hoog Buurlo en later de mens-gemaakte zandverstuiving reden we naar Hoenderlo. Hier kozen wij de bekende wegen over Hoog-Baarlo en Deelen om tenslotte via het fietspad over de hei de brandtoren te bereiken. Hier scheidden onze wegen richting Eerbeek, respectievelijk Rheden, na een heel fijne tocht!

2045310cookie-checkGeen dobbelsteen, toch een verslag