Vrijdagavond 21.15 uur, een flink geluid aan de eettafel. Rode en witte wijn, diverse flessen zijn al leeg. De laatste fietsdag is al weer achter de rug. De voorgaande verslagen zouden al het gras voor mijn voeten hebben weggemaaid, ware het niet dat Bello toch iedere keer weer iets bijzonders heeft.

Gisterenavond was Harry duidelijk, nauwelijks hoogtemeters, 115 km te overbruggen, met onze normale starttijd van 8.30 uur zouden we om 15.30 uur binnen zijn! De realiteit is heel anders: ruim 140 km en binnen om 18.20 uur. En het gevoel dat iedereen vandaag graag dit verslag had willen schrijven, dan wel volzinnen had willen aanleveren.

Waar is het mis gegaan? Eigenlijk al aan de ontbijttafel dat overigens van een fantastisch niveau is; de omelet wordt met eigen ingredienten ter plaatse klaar gemaakt. Om 7.35 uur verwijt het vorige organisatiecomite het nieuwe team een gebrek aan frivoliteit in de activiteiten. Op verzoek van dezelfde klagers wordt om 8.30 uur gestart met een ronde door Raurisch om in ieder geval het dorp nog even vluchtig te kunnen bekijken. Wim rijdt met de bus voorop en leidt ons keurig door diverse straten naar een fraaie Spar (zo’n zaak waar ze noten van Pieter verkopen). De trotse manager komt naar buiten gerend (!), met 2 flessen Prosecco en plastic bekers. Om 8.32 uur staat heel Bello ter ere van onze prijswinnaar te slempen op een parkeerplaats tussen de koude bergen. Harry heeft een glaasje teveel gedronken want vervolgens geeft hij de routebepaling over aan de overige elf fietsers (met minstens 4 tomtoms van diverse fabricage).

Dit totale gebrek aan enige sturing wordt vervolgens aangevuld met een lekke band, Maarten die een geweerschot weet te produceren en zijn binnenband door midden scheurt (nog nooit eerder gebeurd). Diverse malen worden afspraken gemaakt, bijvoorbeeld X is leider en wijst de weg, om vervolgens 200 meter later vast te stellen dat Y samen met Wiebe een andere route kiest en een kwartier later weer op te duiken. Om 11.15 uur heeft Harry er genoeg van en grijpt in. Hij neemt de leiding over, iedereen volgt gedwee. Blijkt dat hij bij Saalfelden ook het overzicht kwijt is, bij een spoorwegovergang de verkeerde keuze maakt en aanstuurt op een tent waar slechts vier apfelstrudel aanwezig zijn. Op dat moment zijn de geplande 39 km al uitgegroeid tot 54 km.

Na de pauze gaan we richting Griessen Pass (967 meter hoog). De aanloop gaat via een prachtig fietspad, wel lekke banden voor Pieter en Fred, maar Ferry geniet (aldus mijn aantekeningen).

Bij de koffie is Wim al meegedeeld dat op belangrijke passen geen separate fietspaden zijn aangelegd zodat hij zijn fantastische lunchplek langs de Bundesstrasse zoekt. Bello, verdeelt over twee groepen, weet de pas te overbruggen op een heus fietspad. Groep 1 (met name RS en tot op het laatst in twijfel getrokken door FD en TM) ziet op ruim 500 meter afstand de Bello bus staan, gescheiden echter door een spoorbaan en een riviertje. Met enkele extra kilometers omweg – ook dit keer via een uitgebreid fabriekscomplex, zie eerdere verslagen- wordt de lunchplek bereikt, waar ook groep 2 middels gecoacht meerdere telefoontjes arriveert.

We zitten dan al een eind in de middag en nog niet eens halverwege. De rest van de middag worden de wijze lessen uit de ochtend toegepast en worden de vreselijke Bundesstrassen eensgezind geattaqueerd. Hoewel opnieuw getraind moet worden in splitsen in twee groepen (op verzoek van PM, wat niet echt wordt opgevolgd) en het zoeken van de weg met hulp van de tomtom, bereiken we toch redelijk snel Kitzbuhel, waar rond vier uur een cola/ijs pauze wordt aangelegd in het fraaie centrum. Met name Oost-Europese schonen met trophy-mannen (aldus een kenner wiens initialen om privacyredenen niet worden genoemd) weten de sfeer nog wat te verhogen.

Dan rest ons nog de laatste 31 kilometers, die met weemoed en flinke spoed worden genomen. Verboden tunnels worden genomen, ski-oorden geen blik gegund. Tot het toetje, op 10 km voor het hotel verrijst een helling van 12% om een hoogteverschil van 280 meter te overbruggen. Alsnog gaat het niet gebruikte zweet er uit en komen 12 dappere Bello’s aan op de heuvel met de titel – top –. Na vier kilometers afdeling is dan het echt gedaan: de bus zien we en Wim zit ons ontspannen op te wachten: de GBBT 2013 is klaar.

 

 

 
2025640cookie-checkVrijdaga