Deze fietsmorgen begon zo mooi. Vandaag zouden wij eindelijk onze langverwachte windstoppers in de enige echte Bello-kleuren krijgen. Al gisteravond kon ik van de opwinding nauwelijks in slaap komen. Nog één nachtje wachten. Wat zou dat een prachtig gezicht zijn. Een lange rij Bello’s in uniforme dracht. De beloftes van de generaal waren fenomenaal: Niet eerst fietsen en dan koffie met gebak. Nee! Eerst koffie van Pia met gebak van Coen en dan zou het onvergetelijke moment komen: Voor het eerst de windstopper mogen vasthouden en deze dan om de schouders te mogen tooien. Jullie begrijpen dat hier bijna iedereen op af zou komen. Wie enigszins kon was er ook: Aart, Arne, Arre, Coen, Ferry, Maarten, Meindert, Rocus, Roel, Ruud, Ton, Wiebe en Willem.

Ik moet zeggen: Pia had uitstekende koffie en Coen had forse stukken heerlijk gebak. Daarna kwam echter de ontluistering. Wiebe gaf in zijn inleidende woorden al een voorzichtige hint: wellicht hadden wij het zojuist verorberde gebak moeten laten staan. Wat bleek, wij allen waren de winter wel doorgekomen, maar niet zonder flink wat gewichtstoename en met name een flinke toename van de borstomvang. Wij waren allemaal (zonder uitzondering) deze winter niet één enkele maat groter en zwaarder geworden, maar liefst twee maten. Een S-je was zo maar ineens een L geworden en dan hebben we het niet eens over de L’en. Gevolg: windstopper te klein, buiken te zichtbaar en schouderpartijen, die volledig uit de windstoppers barsten. Daar bleek geen rits tegen opgewassen.

De straf van de generaal was onverbiddelijk: een strafexercitie zonder windstopper! Met volle buiken zouden wij zonder rustpauze met koffie 65 kilometers over de Posbank moeten crossen (Posbank op – Posbank af). Niet één keer naar boven; niet twee of drie keer! Nee, meer dan tien keer in straf tempo naar boven en weer naar beneden. Na de tiende klim zag ik in een bloeddoorlopen waas totaal niet meer waar de ene klim was afgelopen en de volgende begon. Het enige dat mij overeind hield was het feit, dat hierbij vergeleken de GBBT een peulenschil zou moeten zijn (tussen haakjes: welke idioot heeft bedacht dat peuleschil tegenwoordig peuleNschil moet zijn? Maar dit terzijde!) en dat hierna de windstopper WEL heel ruim om mijn buik zou vallen.

Daarmee kwam ook gelijk de laatste teleurstelling van de morgen. De generaal gaf aan onvoldoende vertrouwen in onze afvalcapaciteiten te hebben en verordonneerde onmiddellijke terugzending van de windstoppers naar de leverancier en herlevering in een maat groter. Het gevoel dat dat mij niet echt gemakkelijker over de Dolomieten zou helpen bleef daarna bij mij overheersen. Vandaar dit met teleurstelling doordrenkte verslag (en natuurlijk ook vanwege mijn eigen ongelukkige dobbelsteenworpen). In de hoop dat mijn fietsleven na deze treurige zondag er alleen maar beter op zou kunnen worden sluit ik dit relaas.
.
 
2027120cookie-checkDeze fiets