De 11 H ( elf heuvelentocht ) moest zich zaterdag jl. met aanzienlijk minder deelnemers dan gebruikelijk tevreden stellen. De weersverwachting was daar debet aan. Zelfs de Bello ’s die zich hadden gemeld voor deze tocht twijfelden vrijdag tot in de late avond nog of ze nu wel of niet zouden gaan. Mail- en telefoonverkeer leidde uiteindelijk tot de beslissing: we gaan!
Dus stond Ton om voor kwart voor zeven al bij Arre op de stoep en een kwartier later bij Wiebe om het gezelschap naar de start, Recreatiecentrum De Jagerstee, in Epe te rijden. Het was enigszins frisser dan vrijdag, reden voor Arre om de lange broek en de windbreker van de Veluwerijders aan te trekken. Ton had het Bello-reserveshirt aan zodat Wiebe als enige in vol Bello-ornaat verscheen. Maar bij vertrek om even over 8.00 uur  was het droog.
De diversiteit in outfit ging niet ten koste van de fietsprestaties. Al rap werd de groep “ Mensink “, waar wij na vertrek enkele kilometers achter reden, ingehaald omdat tijdens de eerste heuvel die groep helemaal uit elkaar viel. Ze waren aan het trainen voor een beklimming van de Mont Ventoux over twee weken. Nou, dat wordt zwaar afzien daar zo denken we.
Vervolgens reden we een tijd lang in gezelschap van een enthousiaste jonge vent. Arre, in het eerste wiel, at keurig zijn bordje leeg en toen gingen de Bello ’s het kop over kop overnemen. Bij een splitsing van afstanden scheiden onze wegen zich en stond het Bello-trio er alleen voor.
In de klim naar Hoog-Soeren kwamen we terecht in een groep waar we op ons gemakje meekonden. Wel lekker zo vonden we. Totdat een achterop komende fietser gaf gas en wij er in zijn wiel mee vandoor gingen. Dat leidde in de afzink naar Uddel tot hoge snelheden naar de eerste controle aldaar. Samen met de man die ons op sleeptouw had genomen genoten we van de koffie met appelgebak. Maar de man had het blijkbaar gehad met ons want terwijl wij ons aan het voorbereiden waren om te vertrekken zat hij al op de fiets. We hebben hem de hele dag niet terug gezien. Maar het was nog steeds droog.
We vervolgden de rit over een prachtige Veluwe richting Elspeet en Vierhouten waar we onderweg weer in een groepje terecht kwamen. Met de Bello ’s op kop ( over kop ) reden we ze uit het wiel op 1 man na. Walter uit Groningen zo bleek later, die overigens geen deel uitmaakte van het groepje dat we hadden losgereden. Hij verbleef met vriendin en vrienden op de Jagerstee en fietste in zijn eentje de 150 km. Hij haakte bij ons aan en vanaf dat moment bestond het Bello-trio uit 4 man. Ook maakte hij gebruik van onze uitnodiging om met ons te gaan koffiedrinken in een AC-restaurant. Op het terras van dat restaurant was het ronduit zonnig en het toeval wilde dat we daar o.a. de vader en broer van Arre met vrouwelijke aanhang tegenkwamen. Tijd voor Arre ook om zijn jasje uit te trekken en in Bello-shirt verder te fietsen.
Met 4 man, en ook nu weer kop over kop, konden we de vaart er goed inhouden en reden we via Wezep weer op Epe aan. Om iets voor 14.00 uur kwamen we door de finish met 145 km. op de teller en een gemiddelde van ruim boven de 30 km. En nog steeds was het droog.
Daar kwam pas een einde aan toen wij goed en wel in de auto zaten. Maar die hoosbui deerde ons niet meer. De fietsers die af hadden laten weten moeten wel spijt krijgen. Wij hadden een prachtige tocht die volgend jaar voor herhaling vatbaar is. 
En wat we ook deze keer weer constateerden is dat sport verbroedert. 
Tenslotte nog even de mededeling dat Bouke zaterdag tijdens de rit van de Escargots is gevallen en een hersenschudding, een gebroken sleutelbeen, gekneusde ribben en een vingerblessure heeft opgelopen. En dan is fietsen even niet zo leuk.
2027630cookie-checkDe 11 H