Vorige week legde Willem tijdens de koffiepauze in Rhenen de vraag op tafel of we ook nog aan LBL dachten(toen )zaterdag aanstaande. Ja, ik had er wel aan gedacht, maar omdat we op 1ste pinksterdag ook al TBT gereden hadden, dacht ik dat zo?n voorstel geen schijn van kans zou maken. Hoewel het met een prima training en de Marmotte in de benen natuurlijk een genoegen zou zijn om de LBL-versie van La Doyenne te rijden. Willem tekende in onder voorbehoud van overige verplichtingen. Uit onverwachte hoek meldde zich nog een deelnemer aan. Ruud V. Hoewel nog slechts een paar honderd kilometer getraind hebbende, sterkte zijn eerste optreden dit jaar bij de A-groep tot aan de koffiepauze hem in de gedachte dat LBL te doen was. Hoewel een lichte aarzeling merkbaar was, besloot hij toch mee te gaan. Tenzij het regent. Tijdens het tweede deel van de rit vorige week zondag leefde Ruud zich helemaal uit (ik verwijs naar het ritverslag van Roel) en de lichte aarzeling zal bij zijn thuiskomst ongetwijfeld hebben plaatsgemaakt voor volle overtuiging. Maandag belde Willem, de aanbrenger van de gedachte om LBL te fietsen, dat andere weekendplannen hem verhinderden om mee te gaan. In hoeverre de wat minder generale repetitie vorige week zondag ( zie wederom het verslag van Roel ) ook nog een rol heeft gespeeld bij die beslissing, weet alleen Willem. Bleven 2 man over. Zou Ruud de euforie over de rit van vorige week zondag een hele week vast kunnen houden? Zou wellicht het weer roet in het eten kunnen gooien? Ruud volhardde en het KMI ( de Belgische tegenhanger van ons KNMI), voorspelde slechts kans op regen en ?s middags droog. Tijd om een hotelletje te boeken. De website van Le Champion adviseerde het NH-hotel in Maastricht, met voor de deelnemers aan LBL vanaf 5.00 uur een uitgebreid ontbijtbuffet. Zo gezegd zo gedaan. Vrijdag om 18.00 uur reisden we in de auto van Ruud naar dat onderkomen. Het etentje aldaar hebben we ons goed laten smaken en de hotelkamer was prima, alleen ontzettend warm. Met de ramen wagenwijd open lag Ruud binnen 10 tellen jaloersmakend te slapen. Met dan weer onder en dan weer boven het dekbed probeerde ik hetzelfde maar dat duurde wel even. Uiteindelijk toch rust in kamer 238 tot 4.30 uur, tijd om op te staan. Bij het ontbijt maakten de nodige renners hun opwachting. We konden ons te kust en te keur prepareren op de inspanning die geleverd zou moeten worden. Rond kwart voor zes waren we reisvaardig en werd full speed richting Luik gereden. De lucht zat vol met buien maar we bleven vertrouwen op het KMI. Gauw de kaartjes gekocht en rond 6.30 vertrokken we temidden van een groot peloton renners voor de eerste beproeving van 9 km. naar de top van de Cote d?Embourg. Ons credo: rustig beginnen en boven verzamelen. Inmiddels begonnen de eerste spetters te vallen maar nog te weinig om de regenjasjes aan te trekken. Dat veranderde in de afdaling toen het werkelijk begon te hozen, hetgeen het in meer en mindere mate bleef doen tot aan Bastogne. Als we dat geweten hadden zei Ruud, dan waren we niet gegaan. Ik attendeerde hem op de mogelijkheid om onderweg te switchen naar de 170 km. maar oh nee, alles of niets. Ook bij de Baraque de Fraiture waar je links kunt voor de 170 en rechtuit voor de 240, kon de gestaag neervallende regen ons niet vermurwen een andere keus te maken dan: alles of niets. En omdat niets een gepasseerd station was, moest het dus alles worden. Een herhaling van vorige week zondag tekende zich af. In de klim was ik meestal als eerste boven. Wachten had geen zin, want in de afdaling kwam Ruud mij dan wel weer voorbij denderen, hoewel, i.v.m. water, zand en gruis op de weg, toch ook wel weer voorzichtig. Op de vlakke stukken werd steeds flink gas gegeven en werd vaak van groepje naar groepje gesprongen. Zou dat goed blijven gaan? Onze eerste koffiestop was in Bastogne. Het gemiddelde van 23 km. op dat moment ( bij toch al 1.700 hoogtemeters ) stelde ons zeer tevreden. Ruud kreeg tijdens de pauze een flinke aanval van kramp in zijn been maar dat bleef verder gelukkig zonder gevolgen. De tocht werd voortgezet waarbij er tot aan de Wanne toch de nodige klimmetjes te overwinnen zijn. Het was op dit stuk dat bij Ruud de man met de hamer langs kwam en hij met de gedachte speelde om een taxi te charteren. Maar hoe moet je dat uitleggen? De Wanne diende zich aan. Ik zet daar de laatste jaren de 30/27 op en peddel rustig naar boven. Ruud moest volstaan met 39/27 en vond zijn Waterloo in de laatste 100 meter voor het bos omdat hij dacht dat de klim nog verder doorliep. Als hij geweten had dat het nog maar 100 meter was dan?..Kwestie van het routeboek beter bestuderen en jammer dus. In Stavelot liet de spaghetti lang op zich wachten ( we hebben daar een uur gezeten) maar het gaf wel de kracht om door te gaan. Ruud herleefde en beklom zonder af te stappen de Cote ?d Amermont ( max. 21%!) terwijl de Haute Levee en de Rosier probleemloos werden genomen. We haalden behoorlijk wat renners in en de buien werden minder talrijk. In La Reid namen we bij de controlepost nog een hartversterkertje om goed voorbereid te zijn op de Redoute. Heerlijk fietsen op de 39/27 maar misschien nog mooier lopen met een Trek aan de hand. Kun je ook eens goed om je heen kijken zei Ruud. Nog maar 28 km. zei een medewerkster bij de controlepost en 24 daarvan gaat naar beneden. Ruud rook de stal en stormde naar Luik en ik moest flink mijn best moest doen om zijn wiel te houden. Op circa 5 km. voor de aankomst stelde ik voor om uit te fietsen en gelukkig bleek hij daar ook aan toe te zijn. We belandden in een busje met renners zodat we veilig door Luik fietsend de finish bereikten. De teller gaf 237 km. en 3.600 hm. aan waar we (netto) 10,5 uur over hebben gedaan, dus een gemiddelde snelheid van 22,5 km/pu. De weersomstandigheden in ogenschouw nemende is dat, vergeleken bij de 23,6 km. tijdens TBT dit jaar met goed weer, een mooi resultaat. De complimenten zijn wat mij betreft geheel voor Ruud die geweldig zijn nek uit stak maar glansrijk slaagde. Met dank aan Willem, hebben we een prima fietsdagje c.a. gehad.
2033330cookie-checkVorige wee